Gereden: met de Audi R8 V10 Plus op Francorchamps

Het is een luxejob, beste lezer, we beseffen het op de redactie maar al te goed. Ondergetekende was dus maar wàt blij toen Audi vroeg of we een “Audi driving experience” vanop de eerste rij wilden meemaken: een intensieve trainingsdag met de Audi R8 V10 Plus op het circuit van Francorchamps.

De “experience”

Audi biedt heel wat “experiences” aan voor zijn klanten. Van eenvoudige slipcursussen over offroad-training tot heuse opleidingen tot racepiloot aan het stuur van de R8 LMS, je vindt het allemaal terug in de catalogus. Bovendien kan je er winter én zomer terecht: de Duitsers organiseren ook heuse “tours” door de Alpen in de zomer, en sneeuwstages in Scandinavië in de winter.

Maar onze “experience” vindt gewoon in eigen land plaats. Daarom bevind ik me op een mistige en koude dinsdagmorgen eind oktober in de paddocks van het legendarische circuit van Francorchamps. Op het programma: een uitgebreide briefing, een kennismaking met het circuit in drie delen, en volledige rondjes achter het stuur van de R8 V10 Plus.

Safety first

Instructrice Yannick Dillen, een opgewekte Antwerpse, legt met de nodige humor de juiste rijhouding en stuurtechniek uit, en alle features van de auto’s waar we vandaag mee zullen rijden. Want naast dit luxebeest bestaat het publiek van een driving experience uit mensen die de autosector niet vanop de eerste rij volgen of die elke week een andere auto kunnen testen: het zijn gewone Audi-klanten, die zelf betaald hebben om voor het eerst op circuit te kunnen rijden.

Genoeg gebrieft

Dan is het onze beurt. We worden onderverdeeld in groepjes van acht en kiezen een copiloot. Ik stap samen met Sofie, de PR-dame van Audi, al meteen in de Audi R8. Voor mij is het de eerste keer achter het stuur van dit 610 pk en 560 Nm sterke monster met atmosferische V10, dat 100 km/u aantikt na 3,2 seconden en het pas bij 330 km/u voor bekeken houdt.

Maar we beginnen langzaam: het ESP blijft steeds aan, we schakelen op bij 4.000 tpm, en de instructeur, Le Mans-winnaar Marco Werner, toont ons de juiste rijlijnen en rempunten. Elke keer rijdt er een andere deelnemer vlak achter Werner, die dan persoonlijke feedback geeft. De kerbstones zijn verboden terrein – het circuit ligt er immers nat bij – maar voor de rest is de vaakst gehoorde opmerking “probeer de volledige breedte van het circuit te benutten”. Genoteerd, herr Werner.

Raidillon

Sofie en ik switchen van auto, van instructeur én van circuitgedeelte: we ruilen de R8 in voor de RS7 Performance, zeggen hallo tegen voormalig Zweeds rallypiloot Jerry Ahlin, en kijken naar het beroemdste stukje circuit: de Raidillon. Instructeur Ahlin legt ons uit wat het belangrijkste is. We parkeren bergop op de Raidillon en de Zweed toont ons crashsporen op de vangrails: stille getuigen van de talloze keren dat het mis is gegaan in Francorchamps’ beruchte blinde bocht.

“Het draait allemaal om de juiste positie”, zegt Ahlin. “In de aanloop rij je dicht genoeg rechts tegen de muur. Je schakelt terug naar vierde om de bocht te nemen, raakt de apex links en houdt dan meteen rechts.” We proberen zijn instructies te visualiseren. “Je wielen moeten recht staan wanneer je de top bereikt”, drukt Ahlin ons op het hart. “Zo blijft je auto stabiel wanneer hij tegen die snelheid bovenop de heuvel lichter wordt.”

We proberen het achter het stuur van de RS7 Performance, die met 605 pk en 750 Nm allerminst een watje is vergeleken met de R8 V10 Plus. Maar zijn 4.0 V8 met twee turbo’s zorgen voor een meer lineair motorkarakter. De juiste uitgangspositie om de Raidillon te bedwingen heb ik snel onder de knie, vindt Ahlin. Maar de grootste moeilijkheid? Dicht genoeg tegen de muur durven rijden.

Chicane

Ten slotte voeren we nog één wissel door: aan het stuur van de RS6 Performance bezweren we de beruchte chicane, onder begeleiding van instructrice Yannick. Een nieuw werkpuntje: geleidelijk terug op het gas gaan. Dat ondervind ik aan den lijve, wanneer ik iets te enthousiast het pedaal indruk na het uitrijden van de laatste bocht, en pardoes een kleine drift neerzet voor de ogen van de instructrice. Die blijft er de kalmte zelf bij: “Een klein beetje gas is genoeg. Ga alleen vol op het gas wanneer je wielen recht staan”, glimlacht ze.

Reacties

Met een hoofd tjokvol informatie maar een lege maag schuiven we aan voor de lunch. Aan tafel gonst het van de opgetogen reacties: “Ik heb een RS3, maar die R8 is toch iets totaal anders”, reageert Mario. “De locatie blijft bovendien geweldig. Ik rij hier voor de derde keer, maar voor het eerst in de regen. Dat hoort bij Spa”, zegt hij. Gert-Jan, die dagelijks met een A5 rijdt, vindt het geweldig dat hij de R8, de RS6 en RS7 kon proberen: “De RS6 blijft wel mijn favoriet. Hij combineert het beste van twee werelden”.

Voor Stefan, die met een A6 rijdt, is het de eerste keer dat hij een RS-model probeert. “Ik wil vooral de limieten leren kennen en de juiste rijlijnen leren”, zegt hij. Dat beaamt ook A7-rijder Guy: “Ik ben voor mijn beroep vaak onderweg, ook in Duitsland. Ik wou dus weten waar de grenzen liggen bij hogere snelheden. Je leert hier wel andere reflexen en automatismen.”

Moment suprême

Na de lunch is het zover: de volledige rondjes Spa. We kruipen in dezelfde groepjes weer achter het stuur van de R8 V10 Plus, en met instructrice Yannick voorop breien we nu alle delen van het circuit die we die ochtend geleerd hebben aan elkaar. We rijden elke keer vier volledige rondes, met telkens een andere auto achter Dillen voor persoonlijke feedback, en een uitloopronde om de motor en de versnellingsbak af te laten koelen.

Sofie mag als eerste de volledige rondes rijden. Ze is één en al concentratie, en ik probeer op de passagierszetel mee te denken: “Rempunt, terugschakelen naar vierde, insturen, apex mee, en zachtjes terug op het gas”. Het is veel informatie, maar met de begeleiding van instructrice Yannick, die onophoudelijk door de walkietalkie praat, doet ze het voortreffelijk.

Dan is het mijn beurt. Ik probeer alles wat ik die ochtend geleerd heb in het achterhoofd te houden. Ik rij hypergeconcentreerd, hoor nauwelijks nog wat Sofie op de passagierszetel naast me vertelt, terwijl ik over de radio naar de feedback van Dillen luister. Probeer je dan maar eens niet te laten afleiden door het aanzwellende crescendo van de V10 achter je…

Drie rondes doe ik het behoorlijk. In ronde vier, wanneer ik vlak achter Dillen rijd, slaat de vermoeidheid toe. Ik merk dat ik mijn rijlijnen begin te verwaarlozen, en dat ontgaat ook de instructrice niet. Terwijl ze me uitlegt wat ik verkeerd deed in de vorige bocht probeer ik de volgende al te bezweren. Maar het vet lijkt van de soep.

Uitbollen

Ik neem een laatste keer plaats als passagier bij Sofie, en lift dan mee met instructrice Yannick. Zij rijdt niet één maar ettelijke niveaus hoger: kaarsrechte rijhouding, één hand op het stuur en de schakelpeddels, de walkietalkie in de andere hand. Ononderbroken herhaalt ze de juiste rempunten, apex en versnellingen, terwijl ze elk foutje van haar leerlingen in haar achteruitkijkspiegels heeft gezien. Mijn bewondering voor racepiloten neemt alleen maar toe: dit is topsport. Fysiek, maar ook mentaal.

Op het einde van de dag krijgen alle deelnemers een certificaat om te bewijzen dat ze het circuit én de auto bedwongen hebben, en de welgemeende raad om “op weg naar huis op de openbare weg toch maar niet de apex in elke bocht te zoeken. Je tegenliggers én de politie vinden dat niet zo leuk.” Daar hou ik me uiteraard aan, maar op de terugweg in mijn 109 pk sterke autootje blijft het in mijn hoofd klinken: “remmen… terugschakelen naar derde… insturen… geleidelijk weer op het gas…”