Gekke avonturen in de Champagnestreek

Veiligheid boven alles

Mijn enthousiasme was recht evenredig met de angst van onze fotografe. Op een ongeruste toon vroeg ze: “En veiligheidsgordels, zijn die er? Ik zou graag blijven leven.” Dat ik niet kon antwoorden op haar vraag, stelde haar even gerust als een jonge leeuw in een kooi van piepschuim. Ik stond wel te popelen: van deze Austin Healey droom ik al lang.

Moeilijke mix

Even opgewonden als een hofdienaar aan de vooravond van een geheime ontmoeting met zijn koningin, mag ik de schoonheid eindelijk ontdekken. In het schitterende rode kleedje presenteert de auto een complexe mix van mannelijkheid en vrouwelijkheid. De mooie rondingen verleiden en de spieren verraden dat dit een atleet is die klaar staat om te springen. De finesse schuilt in de ontelbare chroomdetails, die bijdragen tot het mannelijke imago van deze Austin Healey en toch charmant zijn. Echt schitterend. Het dak openen vergt evenveel training als Mikado spelen met bokshandschoenen.

In de vroege ochtend

Onze trip begint met een monotoon stukje autosnelweg, alleen onderbroken door mijn uitroepen links! of rechts! en armbewegingen die aangeven in welke richting we willen rijden, bij gebrek aan knipperlichten. Zo dicht bij de grond, met het gezicht in de win, een motorgeluid dat de oren teistert en trillingen die ons herinneren aan het bestaan van bepaalde lichaamsdelen, schreeuwt Julie me toe: “En hoeveel kilometer rijden we vandaag?”. Zelfzeker antwoord ik: “Grofweg 600 km”. Sfeer verzekerd, want deze keer nemen we je mee naar de Champagne-Ardenne, een regio die bekend is om zijn mousserende dranken, maar ook de moeite waard is om de natuur te ontdekken.

Ouderwets

Op de kaart is de weg heel simpel: Charleroi, Couvin, Rocroi, Rethel, Reims. Geen verduiveld navigatiesysteem nodig dus, we kunnen ons niet vergissen. Vanaf Waterloo, Couvin is het helemaal rechtdoor richting Charleroi. Rechtdoor, maar waar? Met al die omleidingen door werken geraakt mijn oriëntatiegevoel in de war en uiteindelijk rijden we verloren. Uiteindelijk vraag ik raad aan de gps. En voilà, we zitten weer op de goede weg.

Couvin

We rijden al ongeveer honderd kilometer en eindelijk duiken groen, indrukwekkende hellingen en de geur van wilde dieren op. Enthousiast door zo’n warme ontvangst, krijg ik het idee om de voorruit neer te klappen, wat mogelijk is in deze pure en harde roadster. Maar alleen al de suggestie wekt een donderse blik op in de ogen van Julie. Dan had ik maar een weg moeten kiezen zonder kamikazemuggen. Jammer voor de verluchting , maar het avontuur gaat voort.

Gegrom

“Rechts onderaan, rechts onderaan, rechts onderaan”. Neen, het is geen richtlijn voor een masseuse, maar een zinnetje dat door mijn hoofd blijft spoken om me te herinneren aan de plaats van de eerste versnelling. Het gekke rooster heeft een tweede versnelling bovenaan en een derde net daaronder. De vierde is dan weer een overdrive. Het gegrom van de grote viercilinder (2,7 liter voor 90 pk) kan onze hongerige magen niet overstemmen.

Flap, flap, flap

Glooiende heuvels, volop zon, een opwindende roadster: het nirvana lijkt niet meer veraf. Zeker aangezien ik stilaan gewoon ben aan die merkwaardige versnellingsbak en het erg ‘speelse’ weggedrag. Laten we zeggen dat de remmen het nodige geduld vragen en dat de auto nogal veel beweegt. Je voelt dat hij leeft … De achterkant lijkt zelfs iets te veel te leven. We spitsen de oren en het is prijs. Flap, flap, flap is de voorbode van een vervelende klus met krik en reservewiel.

Reddende engel zonder remmen

In een poging om ons te helpen parkeerde een medeweggebruiker zich voor onze auto om de situatie te signaleren. Een mooi gebaar, maar hij had beter de handrem aangespannen. Amper enkele stappen had hij in onze richting gezet of zijn mooie Audi break tuimelde de gracht in. Gelukkig geraakte de Audi er zonder veel erg weer uit met behulp van een tractor.

Verduivelde vlinderschroef

Even zelfverzekerd als een politicus in verkiezingstijd, som ik aan de fotografe de voordelen op van de schitterende wielen van de auto, onder meer dat je ze gemakkelijk kunt wisselen. Een kleine demonstratie zegt meestal meer, dus ik stroop de mouwen op om die elegante vlinderschroef los te maken.
Resultaat: vier liter zweet, veel gevloek en een hele tijd later heeft het ding nog geen krimp gegeven. Er zit niets anders op dan een beroep te doen op de grootste vijand van de reiziger: een sleepdienst. Traditioneel zeer traag, zoals op deze mooie dag weer bewezen wordt. De zon schijnt hard en terwijl we al goed gebakken zijn, stopt een Samaritaan met een gammele Fiat Panda. Hij kan ons helaas niet helpen met het bandenprobleem, maar schenkt ons broodjes en een flesje fris water. Dit toonbeeld van solidariteit blaast ons nieuwe moed in, maar de band blijft even leeg.

Zorro is aangekomen, zonder haast

Zoals Zorro die de weduwe en het weeskind komt redden, probeert de pechverhelper het probleem ter plaatse op te lossen, zonder succes. Dat herstelt mijn zelfvertrouwen, maar maakt me ongerust voor het verdere verloop van ons avontuur.

Eerst moeten we de Austin op het plateau laden. Niet vanzelfsprekend met een uitlaat die bijna de grond scheert. Wat knutselwerk met houten blokken om een trap te vormen later, staat de auto op de sleepwagen. Het is echt een dag van grote primeurs voor onze fotografe. Nadat ze vanop de eerste rij een lekke band mocht meemaken, kent ze nu ook de pechverhelping. In de garage bewijst de mecanicien zijn koelbloedigheid en lukt het hem na verschillende pogingen om het wiel los te krijgen.

Weer vertrokken

We zijn weer op weg! Deze keer glijdt de Healey over de weg en de trillingen zijn sterk verminderd. Onze planning is helaas om zeep. Uiteindelijk volgen we de toeristische route van de Champagne en klimmen we naar de Berg van Reims. Beeld je geen besneeuwde bergtoppen in, zeker niet op deze zomerse dag, maar als je van de gelijknamige drank houdt, twijfel dan geen seconde. De ene na andere producent volgt elkaar op, onderbroken door majestueuze wijngaarden.

Voor de verplichte fotosessie volg ik nauw de orders van de hoofdrolspeelster van de dag. Sacy, Villers-Allerand, Rilly-La-Montagne en nog vele andere kleine dorpen zijn een omweg waard. Om er even van de drank te proeven natuurlijk, maar ook voor de schoonheid en het karakter van de dorpjes.
De terugkeer is maar een formaliteit, de Austin Healy legt de 250 km met gemak af. In de auto is de sfeer wat getemperd door de fysieke vermoeidheid en alle beproevingen. Maar wat een dag! We beloven een vervolg, via het onvermijdelijke circuit van Gueux.

Met dank aan The Classic Club om deze prachtige Austin Healey 100/4 ter beschikking te stellen.