Betoverende Italiaanse

Conflict tussen generaties

Julie is zeker niet geboren met een Weber-carburator in de wieg. Als lezeres van Cosmopolitan en fan van hippe bars in de stad, kijkt ze met een wantrouwige blik naar mijn nieuwste vierwieler: een schitterende Alfa Romeo Duetto uit 1966, in een groene kleur die moeilijk feller kan, die zich voedt met benzine en hete olie. Het wordt een heel avontuur voor haar, deze auto die je toch met de nodige voorzichtigheid moet besturen. Met mijn legendarische medeleven doe ik er graag nog een schepje bovenop: “We zullen vroeg thuis zijn vanavond, de lichten werken niet.” De toon is gezet.

Waarom nog föhnen?

We rijden naar de autosnelweg. We vertrekken in Brussel en beslissen om de autosnelweg naar Gent te nemen en dan door te rijden naar Kortrijk, vooraleer enkele kleine wegen aan te snijden. De eerste honderd kilometers zijn dus niet de leukste, vooral omdat de Duetto even goed beschermt tegen de wind als een jetski. Gelukkig zijn de windgeluiden sterk genoeg om het gemor van op de passagierszetel te overstemmen. Julie probeert zich op alle mogelijke manieren te beschermen tegen de wind. Haar kapsel valt niet meer te redden.

Ik ben me al volop aan het amuseren. Het instrumentenbord kan zelfs de meest depressieve begrafenisondernemer bekoren, met kleine ventilatierooster met chroom gericht naar de bestuurder, een stuur uit echt hout en een groene streep die herinnert aan de buitenkleur van de auto. Het ademt allemaal de sfeer uit van Italië in de jaren zestig. Tussen de grote vrachtwagens die er uitzien als wolkenkrabbers, de grijze monovolumes met dieselmotor en andere saaie voertuigen, is de Alfa Romeo een echte ster dankzij zijn goddelijke lijn getekend door Pininfarina in zijn beste doen.

Van Ieper naar Saint-Omer

Eens aangekomen in Ieper, fluiten de oren en zijn onze gezichten getekend door de wind en beginnende kaalheid (bij mij dan toch). Gedreven door het zonnige weer besluiten we onze weg voort te zetten op kleine wegen. Tot Saint-Omer bolt de Alfa rustig van het ene verkeerslicht, naar de andere rotonde of stadskern. Tijd om het beest in deze auto wakker te maken!

Macht en glorie

Terwijl we onze route voortzetten naar Coulombry worden de wegen een elegante afwisseling tussen glooiende heuvels, die het landschap een krachtig uitzicht geven. Ook onder de motorkap gaat het er krachtig aan toe: de klank van de viercilinder van Alfa Romeo verandert van hees gegrom bij lage toeren tot een wilde toon vanaf 3.500 tr/min. Expressief, muzikaal en ongelooflijk gewillig: deze motor is een pareltje. Hij blijft duwen tot hij niet meer kan, ondanks zijn gezegende leeftijd van 45 jaar.

In vergelijking met de Britse concurrenten uit die tijd, die meestal op een oude basis rusten die niet veel beter is dan een landbouwvoertuig, is de Alfa een technisch hoogstandje. Een volledig gegoten motorblok, 110 pk uit een cilinderinhoud van 1,6 liter, dubbele nokkenassen, een vijfversnellingsbak, … De Italiaan verraadt zijn leeftijd echter door zijn weggedrag. De aandrijving op de starre achteras heeft iets pittoresk. De achterkant van de auto springt, het koetswerk beweegt, het stuur reageert nauwelijks op mijn bevelen en de remmen van onze testwagen zijn niet bepaald doeltreffend. Dit pakket heeft wel de verdienste dat het onze aandacht scherp houdt.

Naar Selles

We passeren Coulombry en onze wilde rit gaat voort naar Selles, Bournonville, Wirwigne en tot slot Boulogne sur Mer. De landschappen zijn prachtig en de zeelucht wakkert onze eetlust aan. En niet alleen de onze: de 110 paarden onder de motorkap vragen ook een rantsoen van krachtvoer.

Boulogne sur Mer is niet alleen een charmante badplaats, maar ook een pittoresk stadscentrum waar rustig te leven valt. Een goed tafeltje vinden, is niet zo moeilijk maar je moet wel de plaatselijke specialiteiten kunnen uitspreken zonder jezelf belachelijk te maken: Potjevlesch, Hachepots, … Geen lichte keuken, maar met aangename smaken. En een lekkere geur, in het geval van de marouilles-taart Goyere, de bekende kaas die Toetanchamon kan doen ontwaken.

Calais aan de kust

Het team is helemaal opgeknapt, het is hoog tijd om naar Calais te vertrekken. “Het is prachtig”, roep ik uit als we een meer passeren dat verscholen ligt tussen de hellingen. Het ideale moment om enkele foto’s te nemen en het teken voor onze lieve Juju om de acrobaat uit te hangen voor de ideale foto en voor mij om vast te stellen dat de stuurbekrachtiging toch niet zo zwaar is.

Onze Duetto verkeert in topvorm, de 110 paarden zetten wellicht hun beste beentje voor voor de merries in de buurt. Het is een waar plezier om te schakelen op de kleine wegen die opduiken. Het gegrom van de bialbero weergalmt als een orkest in de straten van de steden die we doorkruisen en de hernemingen scheppen al evenveel voldoening. Zelfs Julie geniet ervan.

Harde wind

Wimereux, Ambleteuse, Wissant: al deze dorpjes krijgen een zomers tintje onder de brandende zon, nog versterkt door het flashy koetswerk van onze mooi Italiaanse auto. Eens aangekomen aan Cap Blanc-Nez gaan we bijna vliegen, zo hevig stoot de wind. “Leve de wind, leve de wind!”, roept Julie. Nog snel een fotootje nemen als souvenir en we rijden door naar Calais.

Waar kunnen we tanken?

De situatie wordt penibel. Op de autosnelweg tussen Calais en Jabbeke schitteren de benzinepompen door afwezigheid. We moeten er een vinden voor we in Calais aankomen, want de wijzer van de benzinemeter staat helemaal naar beneden. Aangezien de benzinestations nog niet erkend worden als patrimonium en we geen borden zien, proberen we er een te vinden op een plaatselijke weg. Niet gemakkelijk want noch ikzelf noch Julie zijn het Ch’tit-dialect machtig. Een beetje goede wil en veel geluk brachten uiteindelijk de verlossing.

Pijnlijk afscheid

De terugweg is maar een formaliteit: de 170 autosnelwegkilometers worden gretig afgewerkt door de Alfa, in een redelijk comfort. Zelfs de fotografe, nochtans niet gewend aan de grillen van een oude auto, ziet uiteindelijk de charme in van deze schoonheid. Bijna geen olieverbruik, een redelijk benzineverbruik (8 l/100 km), een opwindend weggedrag en een knappe lijn: dit magische kwartet kenmerkt de Alfa Duetto. Na dit warme avontuur rest er ons niets anders dan de sleutels terug te brengen naar de Classic Club. Arrivederci, bella ragazza!