Tweede poging

Toen de eerste smartjes in 1998 op de markt kwamen, was er nog maar weinig sprake van elektrisch aangedreven auto’s. Nochtans werd de amper 2,5 meter lange smart van in het begin ontwikkeld om uitgerust te kunnen worden met batterijen en een elektromotor. Het verbaast dus niet dat tien jaar later een honderdtal elektrische smarts door de straten van London reden. Het ging om de eerste generatie, die helaas kampte met een groot gebrek: het oude type batterijen (Na NiCl) had een bedrijfstemperatuur van 280 graden. De batterijen moesten dus opgewarmd worden en voorzien worden van een isolatiedoos om ze warm te houden, een beetje zoals een thermosfles. Kracht had de motor genoeg (20 kW), maar de autonomie en de levensduur van de batterijen was beperkt. Werk aan de winkel dus voor de ingenieurs, die nu de tweede generatie van de fortwo electric drive kunnen voorstellen.

Grotere autonomie

We mochten de nieuwe elektrische smart even testen in het stadscentrum van Palma de Mallorca. Hij loopt sinds november 2009 van de band in het Franse Hambach. Het grote verschil met zijn voorganger zit hem in de batterij. De lithium-ionbatterij behoeft geen extra isolatie meer en de autonomie ging erop vooruit: 135 km in plaats van 100 km. Op papier althans.

Zelfde ruimte

Aan de buitenzijde herken je de elektrisch aangedreven smart van de tweede generatie aan zijn groene velgen, de typische spiegelkappen en een aantal eigen details. Bovendien is ook de tridion-veiligheidskooi in het groen geschilderd. Om duidelijk te maken dat deze smart elektrisch rijdt, wordt onderaan de spiegels en achteraan het ‘electric drive’-logo aangebracht. De uitrusting doet niet onder voor die van een gewone smart. Airco, radio-cd, stuurbekrachtiging, elektrisch verwarmde en bediende spiegels, stuur en versnellingsmof in leder: alles is er. Bovendien boet je niets aan ruimte in. De batterijen bevinden zich op de plaats van de brandstoftank, tussen beide assen. De elektrische smart biedt dus exact zoveel ruimte als de smart met verbrandingsmotor.

Gefluit

Het is nog altijd even schrikken wanneer je de contactsleutel omdraait. Zolang je blijft stilstaan, hoor je gewoonweg niets. Maar eens op weg hoor je duidelijk een soort gefluit van de motor. De permanente magneetmotor levert 30 kW en presteert levendig, vooral bij het optrekken. Het koppel van 120 Nm is meteen beschikbaar en stuwt de smart in 6,5 seconden van 0 naar 60 km/u. Dat betekent dat je met de smart geen trage slak bent en aan het rode licht meestal als eerste vertrekt. De topsnelheid is beperkt tot 100 km/u. We hebben wel onze twijfels over de autonomie. Tijdens onze kennismaking reden we een tiental kilometer en hoewel we het rechterpedaal wat spaarden, zakte de energiereserve met tien procent. In de praktijk schommelt de autonomie dus rond 100 km. En dat is eigenlijk voldoende, als je weet dat de meeste personen in de stad maar 30 tot 40 kilometer per dag met de auto afleggen.

Voor welke prijs?

Dit jaar worden ongeveer duizend elektrische smarts in gebruik genomen in Parijs, Rome, Milaan, Pisa, Hamburg en in Zwitserland. En België dan? Een precies antwoord kregen we niet, maar het zou kunnen dat enkele exemplaren voor de ‘fleet’ voorbehouden worden. Naar de prijs blijft het nog gissen. De gebruikskost van een elektrische auto mag dan wel erg laag zijn, de productie is nog altijd erg duur. Smart schuift dan ook vooral de operationele leasing naar voren. Voor 700 euro per maand (alles inbegrepen) kun je de smart fortwo electric drive leasen. Dat is de prijs van een grote luxeberline. Economisch gezien moet je dus vooral op de vrijstelling van taksen en op premies rekenen. In Monaco bijvoorbeeld wordt de aankoop van een elektrische auto beloond met een premie van maar liefst 9.000 euro. Wie zei ook alweer dat alleen aan de rijken geld geleend wordt?