Test: Toyota GR Supra 2.0, de betere B-kant

In 1982, vier jaar na de introductie van de Supra in Japan, nam Toyota de beslissing om zijn aureoolmodel ook naar Europa te exporteren. Niet in al zijn varianten, maar louter met de sterkste motoriseringen die gestaag gegroeid zijn van 2.6 liter longinhoud naar de 3.0 die we vandaag nog kennen. Minder bekend is dat Toyota op andere markten ook tweeliters heeft aangeboden. Het enige verschil met de nieuwe 2.0 is dat dat eerdere versies consequent zes cilinders telden, terwijl de huidige nog maar vier pistons heeft. Dus zullen we maar eens snel nagaan wat dat in de praktijk betekent?

De feiten eerst, alsjeblieft!

Officieel heet de nieuwe motorvariant de Toyota GR Supra 2.0. GR staat nog steeds voor Gazoo Racing, de motorsporttak die de sportiefste straatauto’s mee ontwikkelt, terwijl 2.0 logischerwijs naar de motorinhoud verwijst. Wat de typebenaming niet verklapt, is dat er op de viercilinder van BMW-makelij een forse twin-scroll turbo zit, goed voor 258 paarden en wel 400 Nm die de sprint naar de 100 in 5,2 seconden weten te klaren - mede dankzij launch-control. De topsnelheid is ook hier begrensd op 250 km/u, wat meteen duidelijk maakt dat de nieuwe instapversie niet om kracht verlegen zit.

Een lichtere motor, impliceert dat ook een lager totaalgewicht?

En nog geen beetje: afhankelijk van de uitvoering claimt Toyota een gewichtsreductie van wel 100 kilogram ten opzichte van de 3.0-liter, goed voor een rijklaar gewicht van 1480 kg. Omdat de viercilinder ook compacter is, kan-ie meteen een stuk meer naar het midden geplaatst worden, wat een perfecte gewichtsverdeling van 50:50 oplevert. Tussen de regels van het persbericht lees je dan ook dat dit weleens de versie voor de echte liefhebber kan worden, vermits die eerder op op puike wegmanieren kickt dan op puur vermogen. Op andere markten biedt Toyota trouwens nog een Sport-pakket aan, met daarin: adaptieve dempers, een sperdifferentieel op de achteras en de grotere Brembo-remmen van de 3.0.

Klinkt allemaal mooi op papier, maar hoe zit dat in de praktijk?

Evenwichtig is de juiste omschrijving. Waar de 3.0 een ultrascherpe voortrein met een redelijk mobiele achterkant combineert, teert de viercilinder meer op al zijn wielen. Insturen gebeurt daardoor misschien iets minder gretig, het uitaccelereren gaat zeker zo vloeiend. Tractieproblemen hebben de brede 18-duimers immers zelden met dit vermogen, maar vinnig is deze Supra nog altijd. Daar zorgt vooral de achttrapsautomaat voor, die de turbobenzine netjes in zijn ideale zone houdt. Bovendien begint de turbo al vroeg te blazen, waardoor de tussensprints bijna zo fluks aandoen als in de 15.500 euro duurdere 3.0. Wie dat wil, kan nog steeds zelf door de acht verzetten surfen met de lepels achter het stuur.

Niet mis voor een B-kantje, of valt er toch ergens kritiek te spuien?

De baarlijke duivel van elke geblazen viercilinder is de geluidscoulisse, die ook hier vrij mak uitvalt. Op de 3.0-liter wordt dat euvel gecompenseerd door een discrete zescilindersymfonie, maar bij de 2.0-liter schalt er vooral nepgeluid door de speakers – met name in de Sport-stand. Met de raampjes op een kier hoor je de turbo weliswaar blazen en de wastegate af en toe sissen, maar pruttelen of knallen doen de 10 mm kleinere uitlaatpijpen nooit. De passieve dempers doen verder hun best om de cabine trilvrij te houden, maar slagen daar op Belgische betonbanen ook niet altijd in. En de kleinere remmen die bij de tweeliter horen? Die volstaan tot slot voor vinnig gebruik, maar lopen wel warm als je de Supra echt bij zijn nekvel pakt. Net als de vebruiksmeter trouwens, die met het mes tussen de tanden snel naar de 10 liter en meer schiet.

Kortom?

Er zit best veel potentieel in de Supra 2.0. Wie hem gewoon als dagelijkse auto wil gebruiken, is prima gesteld met de basismotor en de bijhorende automaat. Dankzij het Premium-pakket (3.320 euro), met onder andere lederen bekleding voor de sportstoelen en een Head-Up Display, voeg je trouwens nog wat luxe toe aan de verder goed uitgeruste tweezitter van 49.990 euro. Wie evenwel verwacht dat de 2.0 dezelfde serieux aan de dag legt als de potige drieliter, die vergeet dat de Belgische importeur het Sport-pakket enkel op de ‘Fuji Speedway’-versie aanbiedt: een speciale serie die ondertussen zo goed als uitverkocht is. Daardoor mist de 2.0 bij momenten wat beleving, terwijl het geluid van de geblazen viercilinder karakter mist. Desalniettemin toont ‘het kleine broertje van’ aan dat 258 pk meer dan genoeg is om je België op de openbare weg mee te amuseren.