Mercedes-Benz
De Duitse terreinwagen geboren in 1979 vindt zichzelf opnieuw uit voor het elektrische tijdperk. De elektrische G-Klasse heet echter niet EQG, maar G 580 EQ. De specs zijn alvast veelbelovend...
Pontiac Aztek
Qua stijl kan je moeilijk slechter doen. General Motors zocht duidelijk naar een kruising tussen verschillende genres: een monovolume, een SUV en een pick-up. Esthetisch was het resultaat dubieus. Om te rijden helaas ook: de 3,3 liter grote V6 produceerde amper 185 pk en kreeg dankzij een viertrapsautomaat het ding amper vooruit. Voeg daar nog een hoge prijs en Amerikaanse afwerking aan toe, en je begrijpt zijn nominatie…
Austin Allegro
In de jaren 70 rolden de Britse bedrijven van de ene staking in de andere. Dat had zijn weerslag op de afwerkingskwaliteit en de betrouwbaarheid. De Austin Allegro is er een treffend voorbeeld van: hij moest de geweldige BMC 1100/1300 opvolgen maar had alleen een lauw design en verouderde techniek in de aanbieding.
Morris Marina
Net als de Austin Allegro stond deze Morris symbool voor de wegkwijnende Britse industrie, die zelfs geen moderne auto kon ontwerpen en produceren. Tussen 1971 en 1980 was de Marina dus een auto waar je niet in gezien wilde worden…
Landwind CV9
De Chinese constructeur Landwind probeerde bij ons voet aan de grond te krijgen met zijn CV9, een monovolume met zes plaatsen (voor zeven was hij niet gehomologeerd) en een atmosferische 1.6. Motortrillingen, een bedroevende afwerking, een stuur dat zo vaag was als dat van een vooroorlogse vrachtwagen en een te hoge prijs deden de Chinezen hun plannen herbekijken…
Trabant 601
De leukste uit deze lijst is de enige die nog een trouwe schare volgers heeft. Maar zijn astmatische en rokende motor, abominabele assemblagekwaliteit, onbestaand comfort en desastreuze betrouwbaarheid maakten er helaas geen goede auto van. In 1964, toen hij uitkwam, was hij nog enigszins modern. Maar in de jaren 80 was hij al hopeloos voorbijgestreefd…
