Bruno Wouters

25 JUL 2010

Go Fast!

Toen de K 1200 GT op de markt kwam werd meteen duidelijk dat hij over een pak kwaliteiten beschikte. Maar dat was voor BMW geen reden om bij de pakken te blijven zitten. In 2009 kwamn het dan ook met de K 1300 GT op de proppen. De GT in de K 1300 GT naam is niet zomaar een bijvoegsel zoals de vele GTi’s uit deze wereld, maar wel een aanduiding dat de K 1300 GT zijn passagiers kilometers lang met stijl, doeltreffendheid, snelheid en comfort weet te behagen. Dat zette ons aan om na te gaan of de K 1300 GT zijn naam wel echt waard is.


Een afspraak met enkele vrienden in Wenen was de ideale aanzet voor deze test. Waarom niet met de motor naar Wenen trekken? En waarom die daar niet gebruiken om enkele culturele uitsapjes en ritjes met wat vrienden te maken?

De reis was al snel uitgestippeld en het werd een trip door Europa, maar zonder een bezoek aan Zwitserland en hun lastige douaniers. De start van onze trip vond plaats in de Oostkantons van ons klein landje, met Nuremberg als eindpunt van de eerste dag. We vertrokken in de dichte mist en vroegen onze GPS om ons zo snel mogelijk via de snelweg van Keulen naar Frankfurt te gidsen. Het landschap was ongetwijfeld mooi, maar de mist gooide roet in het eten.

Toch was het genieten met de K 1300 GT. Die was uitgerust met koffers, topcase en zak op de brandstoftank. Het vochtige weer was geen probleem voor de BMW en wij hadden enkel last van wat wasem op het vizier van onze helm. Een kleine omweg langs de Nurburgring liet ons toe om enkele leuke foto's te nemen van onze machine in de Eifelstreek. Daarna volgde een korte halte in Frankfurt waar we enkele locale delicatessen mochten proeven, alvorens we opnieuw de autobahn opzochten richting Nuremberg.

Snelheid

De droom van iedere snelheidsfreak werd in 1973 werkelijkheid. In Duitsland was het van toen af toegelaten om vol gas over de snelweg te scheuren. Anno 2010 levert dat in het geheugen van onze GPS een topsnelheid van 236 km/u op. Dankzij de capaciteiten van de machine konden met volle teugen van de snelheid genieten, wat niet van de meeste concurrenten kan gezegd worden. De opgelegde snelheidsbeperkingen zetten hier en daar een domper op het plezier maar de eigenaar van een gecrashte Lamborghini Diablo die blijkbaar niet op tijd kon remmen had misschien beter de borden toch in het oog gehouden.

Bij onze aankomst in Nuremberg hingen dreigende wolken in de lucht, maar gelukkig begon het pas na onze aankomst te motregenen. De volgende morgen stond een rit naar Praag op het programma. We werden er aangenaam verrast door de uitstekende staat van de wegen. Zeker als je het ietwat verouderd wagenpark in ogenschouw neemt.

Praag

De eerste dag in Praag begon met een stevig onweer, maar na die frisse douche werd het opnieuw droog en konden we het standcentrum ontdekken. Ondanks het feit dat we de koffers gedemonteerd hadden, werd het meteen duidelijk dat de grote BMW in het stadsverkeer een pak minder handelbaar is dan een doordeweekse scooter. Ook de tweede dag ontdekten we te voet of met de motor deze prachtige stad.

Maar onze afspraak in Wenen wenkte en het werd tijd om ons klaar te maken voor Oostenrijk. Niet zonder een tussenstop aan het in 1870 gerestaureerde kasteel in de buurt van České Budějovice. Op een veertigtal kilometer van Wenen brak de hel los en kwamen we in een enorme stortbui terecht. Onze eerste kilometers in de regen met de K 1300 GT. Het elektrisch instelbare windscherm zorgde wel voor wat bescherming, maar het was toch aan onze degelijke uitrusting en regenkledij te danken dat we helemaal droog bleven.

Vrienden eerst

De eerste drie dagen verkenden we Wenen samen met onze vrienden waarmee we hadden afgesproken. Na een bezoek aan enkele musea, de onvermijdelijke “Sacher” chocoladetaart en een opera was het opnieuw tijd om de koffers te pakken. We keken dan ook met plezier uit naar de Grossglockner Hochalpen Strasse. Onze wegen leidden over snelweg, landwegen, grote wegen en kleinere wegen, waarbij de K 1300 GT zich steeds van zijn beste kant liet zien. Soms was het traject een beetje saai en dan werd duidelijk dat het zadel wat aan de harde kant was. Maar van zodra er opnieuw “gereden” kon worden, werd dat ongemak gauw vergeten. Op het einde van onze etappe begon het licht te regenen en kregen we van de hotelbazin te horen dat de Grossglockner Strasse die dag ... gesloten was …

Wordt vervolgd ...

Advertentie
Advertentie
Advertentie