Bepaalde merken hangen deze trend echter bewust aan. Het wordt als het ware een 'art of living', zoals bijvoorbeeld voor Harley-Davidson. Maar anderen doen het bij gebrek aan middelen eerder onbewust . Sommigen steken er al hun talent en know-how in, hoewel ze weinig beweegredenen hebben (en dan nog!...), zoals Kawasaki met de charmante W650. Bij Triumph hebben ze op de heropleving van hun imago gewacht om hun roemvolle verleden weer op te rakelen met een volledige gamma classics in de breedste zin van het woord, gaande van de scrambler tot de caféracer.
Ook Guzzi springt met zijn aangename V7 Classic mee op de wagen. En het zou dus jammer geweest zijn moest Ducati deze mogelijkheid laten voorbijgaan. Een eerste poging was de verbazende maar zeeer welkome (en nu reeds collectorsitem) Mhe900, die een eerbewijs was van de controversiële Pierre Terblanche aan Mike Hailwood. Dan kwam er een volledig gamma met nog een model dat aan een vroegere piloot werd opgedragen: de Paul Smart Limited Edition, waarvan slechts 2.000 exemplaren geproduceerd werden. Deze maakte daarna plaats aan de Sport 1000 en de Sport 1000S die vergeleken met de Paul Smart meer uitrusting kregen. Uiteindelijk waren er nog de GT's die minder radicaal waren en dus een breder publiek aanspraken.
Zon in de grijze lucht
Voor deze test stelde de importeur ons een Sport 1000 ter beschikking. De helgele kleur vrolijkte alleszins onze grijze en grauwe testdagen wat op... De Sport 1000 hoort bij die motoren die niet alleen de aandacht trekken, maar ook dadelijk heel wat sympathie opwekken en dat niet alleen bij andere motorrijders. De neoklassieke stijl is zo geslaagd dat sommigen naar zijn bouwjaar vragen. Een beter bewijs dat hij de geest van het verleden weerkaatst kan je echt niet krijgen. De sympathieke retro stijl slaat aan, zeker bij zij die tijdens de jaren 70 nog te jong waren en niet bewust waren van de motoren, waarnaar deze modellen verwijzen. Maar je vergelijkt ze beter niet rechtstreeks met de echte oudjes. De simpele wielen en de belachelijke remmetjes van de echte oldtimers zijn niet te vergelijken met hetgeen we nu gepresenteerd krijgen. De motor van de huidige versie mag dan nog het gepolierde carter van de oude hebben, het wordt helemaal anders bij de bekleding die toen nogal massief was.
Twist tussen Oldtimers en nieuwelingen
Het zadel is bijna zo breed als dat van een Harley en de vergelijking met het elegante "plankje" van toen gaat helemaal niet op. Niochthans hebben we regelmatig gevloekt, als onze onze broek weer eens doornat werd doordat er water in de naden bleef staan. Op esthetisch vlak bemerken we onder de koplamp de minder gelukte twee verchroomde "plastieken" claxons en twee volledig matzwarte uitlaten. Een bezoek bij Zard dringt zich op...spijtig voor de buren! Maar het zijn maar details en die kunnen de pret niet bederven. De Ducati heeft een leuk smoeltje met heel wat karakter en is ver verwijdert van al die identiek uitziende Japanse roadsters. De clip-on's (konden ze echt niets anders vinden?) zijn wat prominent op het dashboard aanwezig en omringen de twee ronde wijzers op witte achtergrond, waarbij de twee digitale wijzers niet echt op hun plaats zijn! Oh heimwee...
Soundtrack
Contact, start en... ontgoocheling. Hoe komen ze er Ducati bij om het geluid zo te verknoeien? Deze uitlaten horen in de vuilnisbak, want ze de verkrachten het prachtige geluid van de Ducati-twin compleet. We hebben het hier over de 1000DS met twee kleppen per cilinder, luchtgekoeld en dubbele ontsteking, die we ook bij de Multistrada terugvinden. De twin heeft tal van kwaliteiten. Hij is betaalbaarder qua onderhoud, licht want niet watergekoeld, meer als krachtig genoeg voor deze soort motoren, koppelrijk en zelfs bijna soepel op laag regime.
Een motorfiets waar je van houdt
Het is niet nodig om je oog op de toerenteller te houden, want met je oren en op gevoel kan je er echt het uiterste uit halen. De motor is op elk regime erg levendig en heeft ook hoog in de toeren nog genoeg kracht om jezelf nog dat kleine extraatje plezier te doen. Bij een dynamische rijstijl is de rijpositie minder vermoeiend dan gedacht en je krijgt zowaar zin om naar je stamcafé te rijden en samen met een paar vrienden een ritje te maken, Cromwell-vestjes verplicht uiteraard! Met zijn stijve chassis is de Sport 1000 geboren om zich met plezier van de ene bocht naar de andere te slingeren. Ook langere bochten worden met het zelfde gemak verteerd, maar verrassend genoeg is de voortrein erg nerveus in rechtuitstand. Naargelang het wegdek begint de motor vanaf 160-170 wat links en rechts te laveren, terwijl hij het een andere keer pas rond de 200 heeft. Voor het eerst zien we het niet echt zitten om op een lange rechte baan het gas vol open te draaien... De stuurdemper van de eerste Paul Smart Replica zouden waarschijnlijk goed van pas kunnen komen, want van zodra het voorwiel onder druk geplaatst wordt is de stabiliteit onberispelijk. Lange bochten bvb worden dan makkelijk aan 200 genomen. De remmen zijn uitstekend, ook al hadden wij ze liever nog bijtender en met iets meer feeling gezien.
De Sport 1000 heeft ons hart getsolen. Voor 11.100 € is deze boeiende motor de jouwe en ondanks de eventuele weersomstandigheden is het vooral een aangename manier om eens 'anders' te gaan rijden. Neoklassiekers hebben toch ook nog goeie kanten!