Ferrari
De opvolger van de 812 eert de Ferrari GT's uit de jaren '50 en '60 en behoudt zijn atmosferische V12 met 830 pk en zonder enige elektrische assistentie!
Even terug naar het autosalon van Turijn in 1965. Op dat salon stelde Lamborgini een model voor, uitgerust met een centraal en transversaal geplaatste V12. Deze revolutionaire architectuur deed meteen aan een racewagen denken. In 1966 was alle twijfel wel van de baan, het ging wel duidelijk om een baanmodel. Het koetswerk is een regelrecht kunstwerk, een ontwerp van Marcello Gandini. De Miura is sculpturaal en doet er alle andere GT’s meteen verouderd uitzien. Ferrari stelde in die tijd de 275 GTB voor, en ondanks zijn aantrekkelijke look, had hij naast de Miura iets weg van een vrachtwagen.
Een legendarische V12
De motor werd ontworpen door Giotto Bizzarini. Een twaalfcilinder in v-vorm met dubbele nokkenas en vier carburateurs. Met een cilinderinhoud van 3,929 cm³ was hij goed voor 350 pk aan 7,000 tr/min voor de eerste versies. Later werd het vermogen opgedreven tot 370 pk, en uiteindelijk werd het 385 pk om en bij de 8,000 tr/min.
De P400, de puurste
De puurste en de lichtste, dat vat de filosofie van deze versie netjes samen. Hij werd voorgesteld in 1966 en was ontdaan van alle luxe. Hij was puur prestatie gericht. Dankzij zijn lichtgewicht van 980 pk en de 350 pk was hij goed voor uitzonderlijke prestaties. Bijna 300 km/u in topsnelheid, en een kilometer vanuit stilstand in slechts 24 seconden. Dat was in 1966, 42 jaar geleden. De geboorte van een mythe waar 475 exemplaren van gebouwd werden...
De P400 S, de middenmoot
Twee jaar later, in 1968, stelt Lamborghini op het autosalon van Turijn de evolutie van de P400 voor. Naast de “S” op het kofferdeksel is dit model gemakkelijker te besturen en nog doeltreffender. Het vermogen werd opgedreven tot 370 pk. Hij is van betere kwaliteit en wordt uitgerust met wat extra comfort zoals elektrische ruiten en airco. De starheid, wat een zwak punt was bij het eerste model, gaat er ook op vooruit, maar wel ten nadele van het gewicht. Van dit model werden slechts 140 exemplaren gebouwd.
De P400 SV, de ultieme evolutie
In 1972 krijgen we te maken met de ultieme evolutie van de Miura. De SV. Het vermogen van deze versie komt uit op 385 pk aan 7,850 tr/min. Dit model wordt ook veel betrouwbaarder en voor een doeltreffendere wegligging krijgt hij een differentieel. Het interieur is duidelijk luxueuzer met, onder andere, lederen zetels. Aan de buitenkant is hij herkenbaar aan het SV logo en nieuwe velgen. Van de SV werden 150 exemplaren gebouwd.
De Jota, de verloren droom
Voortgaand op zijn architectuur had de Miura alles in huis om een briljante carrière in competitieverband op te starten. Ferruccio Lamborghini was er altijd tegen geweest, maar toch kwam er een competitiemodel. Dat model kreeg de naam Jota mee. De Jota was goed voor 440 pk met een gewicht van een ton. Deze Miura had alles om te slagen. Spijtig genoeg maakte een zwaar ongeluk daar vroegtijdig een einde aan. Sindsdien werden enkele replica’s gebouwd op basis van de standaard Miura.
Vandaag
De Miura is zonder twijfel het meest representatieve model van het kunnen van Lamborghini. Hij was revolutionair en een reflectie van de innoverende ingenieurs die maar één doel hadden, een tijdloze en sublieme auto bouwen. Combineer dat met het feit dat er minder dan 800 exemplaren van gebouwd werden, en U zal meteen begrijpen waarom U vandaag voor een Miura, afhangend van het model en zijn staat, tussen de 250,000 en 500,000 euro moet neertellen.
De Miura is een van de meest veeleisende auto’s die bestaan. In tegenstelling tot een Ferrari Daytona is de Miura een echte sprinter. Na zo’n 30,000 km moet de eigenaar al overwegen om de motor open te gooien. Het zal U ook niet verbazen dat de kost voor wisselstukken en werkuren van ervaren ingenieurs snel heel hoog oplopen. U houdt ook beter de carburatoren in het oog, want die kunnen na een lange periode zonder rijden voor heel wat vuurwerk zorgen als de motor opnieuw opgestart wordt.
Conclusie
De Miura is een brutale volbloed, geen auto om kilometers op de snelweg te verslinden, maar wel om voor enkele ogenblikken puur genot te zorgen. Brutaal om mee te rijden en veeleisend wat het onderhoud betreft is hij weggelegd voor een beperkt, en rijk, publiek. Maar deze unieke auto met zijn tijdloze look is en blijft een must...de mythe is nog altijd intact !
