Labeur in het Hoge Noorden

Van het moment dat de wielen van het vliegtuig dat ons van Kopenhagen naar Kiruna bracht, de grond raakte wist ik het. Dit is een magische plek. Het was een bijna hallucinant zicht. Voor de landing schoven gedurende meer dan een half uur besneeuwde dennenbomen en bevroren meren aan het raampje voorbij. Slechts hier en daar zag je een weg en kon je weinig of geen huizen bespeuren. En dan die landingspiste waar het blauw van het ijs zich vermengt met het wit van de poedersneeuw. En nochtans is Kiruna meer dan een geïsoleerd gehucht waar enkel de rendieren voor wat leven in de brouwerij zorgen. Je vindt er de bijvoorbeeld de grootse ondergrondse mijn ter wereld. Vanuit die ijzermijn worden dagelijks tonnen ijzererts rechtstreeks op een trein geladen. Toch volstaan enkele kilometers om je weer in het midden van niets te bevinden. Het is hier in het uiterste noorden van Zweden dat Volvo zijn pre-seriemodellen test, alvorens de productie te starten. “Een Volvo bestaat eigenlijk uit 40 hoofdsystemen, zoals motor, acclimatisatie, zetels, enz”, legt Jan Inge Eliasson uit. Hij is de verantwoordelijke van de Testafdeling van de Zweedse constructeur. “Deze systemen kunnen dan weer in 400 subsystemen zoals, starter, ventilators, zetelverwarming enz verdeeld worden. En die worden op hun beurt nog eens in 3000 onderdelen opgesplitst die warmte meten. En dus moeten we die temperatuurmetingen tot het uiterste kunnen testen”.

Niets kan de ervaring van op het terrein vervangen 

De eerste wintertests die Volvo in het noorden van Lapland uitvoerde, dateren van de jaren 60. Vandaag beschikt Volvo in Kiruna over een eigen en ultramodern testcentrum waar van december tot april op privéterrein en de wegen rondom, zo een 200.000 testkilometers worden afgehaspeld. En wanneer de weersomstandigheden niet zwaar genoeg zijn, worden er vrieswagens aangevoerd om toch tot het uiterste te kunnen gaan. In deze koelwagens kunnen de auto’s tot zowat -30 “afgekoeld” worden. De volgende morgen moeten de deuren zonder problemen openen en moet de motor in een oogwenk aanslaan. “De kou vertraagt de sluitsystemen, net als elektronische aanduidingen op het dashbord. Sneeuw dringt overal binnen en kan bvb filters blokkeren, terwijl ijs ramen en lichten bedekt” zegt Jan Inge nog en vertelt veder:”soms vonden wij antwoorden op vragen die we ons nooit gesteld hadden. Neem nu de haaienvinantenne van de S80. Tijdens deze wintertesten kwam aan het licht dat er door turbulenties een fijne band van sneeuw en ijs op de achterruit gevormd werd. Dit fenomeen hadden we in het labo niet kunnen opmerken en duikt pas op bij de juiste atmosferische omstandigheden.” 

Integrale aandrijving

 De ingenieurs hebben dan dadelijk het elektrische circuit gemodificeerd, zodat bij grote koude de achterruitverwarming automatisch aanspringt, zonder dat de chauffeur zich hier hoeft om te bekommeren. De S80 is trouwens uitstekend uitgerust om de barre condities die we in Lapland onder de wielen kregen te kunnen trotseren. Starten we al maar dadelijk met de vierwielaandrijving (AWD) waarmee onze test-T6 uitgerust was. Dankzij de hydraulische Haldex-koppeling met elektronische sturing kan het vermogen, dat normaal in een verhouding 95 voor/ 5 achter geregeld is, gelijkmatig over beide assen verdeeld worden. Hierdoor zal je het kontje van de S80 niet makkelijker kunnen laten rondkomen, want het onderstuur wordt behouden met de bedoeling om “Jan met de pet” een veiliger gevoel te bezorgen. Op erg gladde ondergrond detecteert het “Instant Traction” onmiddellijk een doorslippend voorwiel en stuurt ogenblikkelijk een gedeelte van het koppel naar de achterwielen.

Voor nog meer veiligheid zorgt het stabiliteits- en trajectcontrolesysteem DSTC dat serie gemonteerd wordt. Hoewel het DSTC niet al te snel ingrijpt, vinden we het toch jammer dat het niet volledig uitschakelbaar is. Resultaat is dat het je maar heel even “opzij laat gaan” vooraleer het ingrijpt. Maar eens te meer wordt hier tegemoet gekomen aan de noden van 99% de modale chauffeurs.

Net als de S80 T6 was onze test XC 70 uitgerust met uitstekende nagelbanden “Made in Sweden”. Samen met de vierwielaandrijving zorgt dit voor een verbazingwekkend goede grip of je nu op ijs of op verse sneeuw rijdt. Met zijn grote bodemvrijheid, die tegenover de V70 met 6,6 cm tot 20,5 cm groeide, maken diepe sporen geen indruk op de XC. En tenslotte mag ook een sterke helling afrijden geen probleem vormen. Het HDC (Hill Descent Control) controleert volledig automatisch de daalsnelheid rond 10 kmh.