Mercedes-Benz
De Duitse terreinwagen geboren in 1979 vindt zichzelf opnieuw uit voor het elektrische tijdperk. De elektrische G-Klasse heet echter niet EQG, maar G 580 EQ. De specs zijn alvast veelbelovend...
Soms wil ook een vrouw een auto kopen. Ze heeft dan meerdere opties: hulp vragen aan de man (belachelijk maar waar), een rondje langs de verdelers (in vergelijking hiermee is shoppen in Woluwe op zaterdag een toeristische uitstap) of het internet raadplegen.
Op het internet vind je wel enkele “auto’s voor vrouwen”, maar als je die van naderbij bekijkt, blijken het meer “auto’s voor mama’s”. Men spreekt over ruimte voor de kinderen, praktische troeven en, je raadt het nooit, het grote koffervolume om volop grote boekentassen en boodschappentassen van de supermarkt te vervoeren. Ben ik aan het dromen? Misschien kan een opbergvak voor vuile luiers of een kolfapparaat dat je op de sigarettenaansteker kunt aansluiten er ook nog bij?
Niets van glamour dus? Dat moest ik toch even gaan controleren in de hallen van het autosalon. Naïef vraag ik aan iedereen die mijn pad kruist waar de vrouwenauto’s staan. Het gevolg is - behalve twee mannen bij Honda die het nu nog besterven van het lachen - een trieste vaststelling: de vrouwenauto bestaat niet.
“Heb je er dan niet aan gedacht?”, legt Philip Eckels van BMW me uit. “Als we een auto ontwerpen die we voorstellen als exclusief voor vrouwen, wil geen enkele man hem nog!” Dat is nog niet zo dom bekeken: het ligt niet in de stijl van mannen om onze dagcrèmes of zijden bloesjes te lenen. “Hoewel de Mini vaak wordt voorgesteld als een vrouwenauto, is nog altijd bijna 45 procent van de kopers een man. Commercieel kunnen we het ons niet veroorloven om zo’n risico te nemen.”
Maar wat doet men dan? “Wel, we creëren auto’s voor mannen, maar niet voor grote macho’s. We denken aan beschaafde mannen met gevoel voor design en een bepaalde levensstijl en verkopen deze auto’s ook aan vrouwen, met ‘gemengde’ argumenten.” Moet ik hieruit besluiten dat homoseksuelen eigenlijk de ideale doelgroep zijn voor deze auto’s die voor vrouwen bedoeld zijn? “We zien erop toe dat de kwaliteiten die vrouwen moeten verleiden, benadrukt worden. Maar je moet weten dat hoe meer inkomsten, verantwoordelijkheden en macht vrouwen verwerven, hoe meer ze zich richten op mannelijke auto’s.” Lap! Het cliché van de auto als fallussymbool. Quod erat demonstrandum.
Ik wanhoop niet. Iedereen hier lijkt het erover eens dat de Lancia Ypsilon de meest uitgesproken vrouwenauto is. De hostess die me op de stand ontvangt, bevestigt dat en fluistert me toe met een knipoog dat de zetels afgewerkt zijn met strass (imitatiediamantjes).
Helemaal opgewonden loop ik naar een mooie, sensueel witte stadswagen. Ik sta te trappelen van blijdschap en val bijna in zwijm. Dan open ik de deur en moet ik me inhouden om niet in tranen uit te barsten. Helemaal geen glamour en glitter, het interieur is grijs en droevig, in plastic en namaakleder en zonder de minste vrouwelijke toets.
Men verzekert mij dat de Ypsilon besteld kan worden in het roze of beige en met alcantara of echt leder, maar als ik vraag of er gedacht is aan een plekje voor een make-updoos, een grotere spiegel om mascara te verbeteren (wat me niet bijzonder extravagant lijkt) of ruimte van een handtas, krijg ik hier net als elders het half verbaasde en half gegeneerde antwoord « Ah… Euh… Neen… ». Zelfde ontgoocheling bij de Fiat 500 Gucci. Hij biedt niets meer dan logo’s die in het oog springen, gekleurde stroken en zetels gedrapeerd in leder om te vervrouwelijken. Alleen opsmuk, punt uit. We zijn geen domme wichten, zo gaat men vrouwen niet overtuigen!
Net dan kom ik er een tegen (een vrouw, geen dom wicht) op een stand. In het hele paleis zijn er misschien drie, ik ben dan ook heel blij om een gesprekspartner te vinden op hetzelfde niveau. ‘Zij’, dat is Isabelle Michiels van Land Rover. Ze breekt het concept van mijn “vrouwenauto” af: “Stel je voor: zelfs al zouden we een auto creëren exclusief voor vrouwen, dan ben ik niet overtuigd of vrouwen dat als een echte vooruitgang zullen zien. Het kan ook als discriminatie beschouwd worden.”
Ok, maar ik protesteer en verwijs naar ruimte voor mijn handtas en make-updoos. Hiermee scoor ik een punt. “Je hebt gelijk, er is op dat vlak nog vooruitgang te boeken, maar de verklaring is eenvoudig. Er zijn nog te weinig vrouwen betrokken bij de ontwikkeling van auto’s.” Men krijgt het toch niet uit mijn hoofd dat deze mannelijke Australopitheci nog nooit opgemerkt hebben dat vrouwen handtassen dragen. Ze hebben toch een bestek? Volgens mij ontbreekt een vrouwelijke toets op alle niveaus (en dan bedoel ik niet de kalenders met vrouwen in bikini).
De reclame uit 2001 waarin een man knielt en zijn vrouw smeekt om haar Peugeot 106 uit te lenen, was slechts een verleidingstruc voor de marketing, geen echte revolutie. Vrouwen moeten zich dus nog even tevreden stellen met “mannenauto’s”.
Toch deel ik ook enkele goede punten uit: aan Citroën, dat het mogelijk maakt om zowel de buiten- als binnenkant van de DS3 uit te voeren in glamoureuze kleuren zoals fuchsia, aan Mini dat spiegelkappen in Barbie-roze voorstelt op de Countryman en aan Lancia, want we moeten toegeven dat je ook het interieur van de Ypsilon heel girly kunt aankleden.
De prijs van de dag gaat naar Toyota dat, tenzij iemand mij het tegendeel kan bewijzen, met de iQ de enige auto aanbiedt die plaats heeft voor de handtas van een vrouw. Precies tussen de voorzetels is er een vrij grote versteviging waar je een tas kunt plaatsen, om minder zichtbaar te zijn voor carjackers of om even wat lippenstift aan te brengen voor het rode licht. En dat allemaal in een auto waarin ruimte een zeldzaam goed is. Hoed af!
