Dwars over bevroren meren in Lapland

Koud ontwaken

Om ons meteen in de sfeer te brengen, roepen de instructeurs ons bijeen voor een korte briefing om 8 uur ’s ochtends. Gewoonlijk ben ik een even grote ochtendmens als een Mexicaan op vakantie, maar deze keer sta ik zonder problemen op. De richtlijnen zijn duidelijk: een korte herhaling van de ideale rijpositie, de goede manier om het stuur vast te houden en enkele algemene rijtips en we kunnen op weg. De Duitse organisatie benadert de perfectie. Met een prijs van 3.600 euro (belastingen inbegrepen) is dat wel het minste wat je mag verwachten, maar gezien het volledige pakket word je zeker niet bestolen.

Zwaar geschut

Voor het materiaal heeft Audi de middelen niet gespaard. Op een bevroren meer is een TDI met 90 pk ruimschoots genoeg om mooie figuren te tekenen, maar Audi besloot om wat muziek te brengen in de choreografie. De Audi S5 Sportback wordt ons toevertrouwd. De A5 is zonder twijfel één van de meest geslaagde ontwerpen van het moment. De Sportback-versie komt iets lomper over, maar eens hij over het ijs glijdt, spreekt de elegantie voor zich.

Te veel pk’s?

Onder de motorkap vinden we een drukgevoede 3.0 V6 die 333 pk overbrengt via een S-Tronic-automaat met zeven versnellingen. Eerlijk gezegd zou een kwart van het vermogen en de helft van de versnellingen ook volstaan.

We durven ons niet voor te stellen welke capriolen we hadden kunnen realiseren mocht de S5 een achterwielaandrijver geweest zijn. Dan was het spektakel verzekerd. Qua doeltreffendheid gaat er echter niets boven een goede vierwielaandrijving. Zeker in dit geval, want de verdeling van het koppel gebeurt in het voordeel van de achterwielen (60 %). Die verdeling verandert voortdurend in functie van de grip. Een Quattro-systeem zoals we het graag zien!

Eerste oefening

De opwarming: een slalom .. al driftend! Of met andere woorden terwijl we naar de weg kijken door de zijruiten. We voelen ons een beetje ongemakkelijk als we zien hoe de instructeurs harmonieus over het ijs glijden en hun glijpartijen opfleuren met enkele duwen op het gaspedaal. Eens we achter het stuur zitten, blijkt het logisch en duidelijk en voelt het sturen natuurlijk aan. Een mooie dot gas om de achterkant te laten uitbreken, tegensturen, de kegel passeren, opnieuw een dot gas geven, weer tegensturen, de fotograaf ontwijken, verder rijden naar het tweede gedeelte, de arm opsteken om wat op te scheppen en tot slot weer tot de orde geroepen worden door monitoren. Fantastisch!

Plezier boven alles

De ochtend en het begin van de namiddag van deze eerste dag worden vooral besteed aan glijoefeningen. Zo word je gewoon aan het bijzondere gebruik van een Quattro. Als liefhebber van achterwielaandrijving heb ik de gewoonte om vrij fors tegen te sturen zodra de achterkant zin krijgt om zijn eigen weg te gaan. Met vierwielaandrijving moet je de achtertrein meer rond de bocht laten glijden terwijl je de drift beheerst met het gaspedaal en de wielen naar de binnenkant van de bocht stuurt. Het is een vreemde ervaring om de weg in de ene richting te zien en de wielen in de andere richting te sturen, maar met een beetje oefenen wordt het echt leuk.

Het maakt niet uit als je geen word begrepen hebt van de vorige paragraaf. Weet gewoon dat je achter het stuur sensaties beleeft, dat het gevoel intensiever wordt en het vertrouwen stijgt en dat op je gezicht een grote glimlach zal verschijnen. En dat is het voornaamste, niet?

Tegen de chrono

Na deze opwarmertjes is het tijd voor echte sport! Of meer bepaald een klein circuit op ijs, omringd door sneeuwmuren en op een bochtig parcours. De kleine adder? Een chronometer. Ik moet mijn fans (ik geloof dat ik drie rendieren heb gezien in het bos) teleurstellen, want ik zette maar een middelmatige tijd neer die me een plaats onderaan het klassement opleverde. De reden is een zekere voorkeur voor glijpartijen, heel tof maar genadeloos afgestraft door de chronometer.

De sport bestaat er namelijk in dat je niet mag overdrijven om doeltreffend te kunnen blijven. Te veel glijden, kost meteen seconden. Kortom, mijn speels kantje laat ik beter thuis. Maar wat maakt het eigenlijk uit? Ik was hardop aan het lachen in de auto, zo leuk is het. Ik stond trouwens versteld van de behendigheid en het inschattingsvermogen van mijn Luikse collega, die alles heeft van een Sebastien Loeb in spe.

Nu het zware werk

Na de hapjes volgt veel serieuzer werk: drie nog snellere circuits met sneeuwmuren die soms héél dicht staan. Het komt erop aan goed te mikken, zeker omdat we nu sneller rijden. Het is erg moeilijk om van bij het begin top te zijn, tenzij jouw talent, hart en (voor de mannen) intieme delen van gewapend beton zijn. Beetje bij beetje komen we los en enkele mooie, lange glijpartijen strelen het ego. We kijken even achteruit in de spiegel en … verdorie, de fotograaf stond niet in de hoek.  

En onze tijden? Er zijn er betere, ik bevind me in het eerste derde op een handvol seconden van de besten (op een tijd van meer dan twee minuten). Bevredigend, maar het kan beter. Ben ik een beetje te voorzichtig geweest? Misschien wel, want terwijl mijn vrienden geregeld tegen een sneeuwmuur knalden en een beroep deden op een tractor om zich los te laten trekken, kan ik trots melden dat ik altijd op de piste ben gebleven, op een spectaculaire pirouette na. De eer is gered. En eerlijk gezegd kunnen de chrono en de klassementen mij gestolen worden. Het belangrijkste is uiteindelijk plezier maken. En deze rijervaring is als een orgasme.

Nog een detail: ongeacht jouw vaardigheden en talent op droog of vochtig wegdek is alles anders in de sneeuw en vertrekt iedereen vanaf nul. Waterskiën en langlaufen zijn een wereld van verschil.

Magisch

Als kers op de taart eindigen we de stage met drie circuits van in totaal zeven kilometer. Zeven kilometer pure fun waarbij de oren gestreeld worden door de huilende symfonie van de V6 in een ballet van dansende auto’s. De sneeuw die omhoog geworpen wordt door de auto’s geeft een feeërieke sfeer aan de omgeving. De majestueuze bossen kijken met een goedkeurend oog naar onze glijpartijen.

Aan alle mooie liedjes komt een einde en na vier dagen keren we met een nostalgisch gevoel terug. In ons hoofd cirkelen mooie herinneringen aan de lange glijpartijen op de meren en de tochtjes met de sneeuwscooter in de schemering onder een laagstaande zon in de uitgestrekte natuur.