Ferrari
De opvolger van de 812 eert de Ferrari GT's uit de jaren '50 en '60 en behoudt zijn atmosferische V12 met 830 pk en zonder enige elektrische assistentie!
De naam “Indigo” verwees uiteraard helemaal niet naar de kleur van deze Ford. Omdat het merk doorheen de jaren dankzij allerlei samenwerkingen heel wat raceknowhow vergaard had, wilde het tonen wat zijn toekomstige indy cars allemaal in hun mars zouden hebben. Naar eigen zeggen betekent Indigo dus gewoon “Indy Go!”.
Klaar in zes maanden
Omdat het voor het circuit samenwerkte met allerlei partners, kon Ford de ontwikkeling van de Indigo kort houden: na zes maanden was het conceptmodel klaar. Het Britse Reynard Motorsport ontwikkelde een monocoque uit koolstofvezel en aluminium, motorpreparateur Cosworth zorgde voor de motor. Het ontwerp kwam van de Franse designer Claude Lobo, die in de jaren 90 ook zorgde voor de Ford Ka en Focus.
6.0 V12 met 435 pk
Cosworth verbouwde twee 3.0 V6 Duratec-motoren van Ford tot één grote 6.0 V12. Die produceerde 435 pk, waardoor de 1.043 kilogram lichte Indigo na 3,9 seconden 100 km/u haalde. De overbrenging gebeurde via een zesversnellingsbak op de achteras, schakelen deed je met knoppen op het stuur. Het meest opmerkelijke? Ondanks zijn radicale looks was de Ford Indigo volledig straatlegaal.
Productie?
Maar net als bij de Ford GT90 overwoog het merk met de blauwe ovaal geen productie van de Indigo. Het bouwde wel nog één ander, niet-rijdend, exemplaar, dat het nadien liet veilen. De nieuwe eigenaar van de Indigo crashte zijn exemplaar naar verluidt niet veel later, waardoor Ford het enige overlevende exemplaar van de Indigo bezit. En de V12? Die vond uiteindelijk zijn weg naar Aston Martin, dat destijds in het bezit was van Ford.
