Verleider

Gevoelig onderwerp

Terwijl het Alfa-gamma tegenwoordig bevolkt wordt door diesels, zit sportiviteit nog altijd in de genen van het merk. Die sportiviteit werd vroeger uitgedrukt in dikke Weber-carburators die benzine (véél benzine) transformeerden in een schitterende geluidsdemonstratie. De motor was altijd op zoek naar de rode zone en vormde het natuurlijke verlengstuk van de doeltreffende wieltreinen.

Achterwielaandrijving, een goede gewichtsverdeling, een unieke atmosfeer en een sensuele lijn: de Giulia en Bertone coupé hebben hun stempel gedrukt op een generatie liefhebbers van de biscione. Wat blijft er vandaag van over, in een tijd waarin prestaties opgeofferd moeten worden aan het verbruik? Is deze geest er nog?

Cuore Sportivo

Het sportieve hart, zeg maar de motor, vormt nog altijd de geest van elke Alfa. In het geval van de Mito wordt het hart gedeeld met een hele reeks andere modellen in de Fiat-groep. Hij wordt nog altijd in Italië gebouwd en heeft zijn Italiaanse accent dus niet verloren. De cilinders met een inhoud van 1,4 liter hebben geen carburators meer nodig om hun vermogen te leveren, maar gebruiken revolutionaire MultiAir-injectie met een intelligente luchtsturing via de inlaatkleppen.

Voeg een turbo toe en hij levert 170 pk (of 163 pk in België) en 230 Nm vanaf 2.500 tr/min. Tot zover de theorie. Maar ik vergeet de prestaties: 219 km/u en 7,5 seconden om 0 tot 100 km/u af te leggen. We hebben al sterker en sneller gezien in dit segment van kleine bommetjes, maar het is meer dan genoeg om je rijbewijs kwijt te spelen. Als verbruik kondigt Alfa Romeo een gemiddelde van 6 l/100 km aan en dat is een hele prestatie.

Stijl

De extra spierkracht onder de motorkap blijkt ook aan de buitenkant, een gouden regel voor kleine sportievelingen. Deze Alfa Romeo mag dan zuiders zijn, hij houdt het discreet: een klein Quadrifoglio Verde-logo op de voorvleugels, een dubbele verchroomde uitlaat, specifieke 17-duimsvelgen, zijspiegelkappen in geborsteld metaal en dat is alles. Maar wat een uitstraling heeft deze 8C-miniatuur!

In het interieur mikt Alfa Romeo op soberheid. Geen flashy kleuren of overvloed aan suggestieve logo’s, alleen een zwarte dakhemel en uitstekende zetels. In dit geval zijn het Sabelts die uitstekend steunen, opvallen door hun schitterende design en met trots het prestigieuze merklogo dragen.

Q2

Achter deze duistere naam schuilt een elektronisch zelfsperrend differentieel die het koppel tussen de twee voorwielen verdeelt. De bedoeling? Altijd genoeg grip verzekeren als je een bocht uitrijdt.

Sober

Nu we de presentatie achter de rug hebben, is het tijd om te vertrekken. Om meteen duidelijk te zijn: als de natuur je niet veel centimeters heeft toebedeeld, zijn de Sabelt-zetels (toch een optie van 2.500 euro) misschien niet de beste optie. In het andere geval zijn ze een waar plezier: de steun is perfect en het gevoel helemaal omringd te zijn door de stoelen maakt je een met de auto. Dat begint al goed. Voor de rest is de presentatie sober maar smaakvol, met kleine, subtiele en elegante metaalaccenten. De Italianen weten wat stijl is.

Vrooom!

Ik draai de sleutel om en … er pruttelt een ingetogen geluid door de uitlaat. Om de test te beginnen, laat ik de DNA-knop (waarmee je de rijmodus instelt op glibberige omstandigheden, normaal of sportief) in de normale stand. Tot zover niets indrukwekkends. De Mito rijdt gemakkelijk en even zacht als de eerste Twingo. Ik geef een kleine stoot gas om te zien wat er gebeurt … niet veel. Hij reageert soepel maar zonder veel enthousiasme.

Gedaan met lachen, tijd voor een bochtig wegje in de Dynamic-stand. En dat gooit alles overhoop! De minste druk op het gaspedaal vertaalt zich in een duidelijke duw en een klimmende toerenteller. Die plotse opstoot van passie uit zich in een zware stem die heel Italiaans klinkt. Schitterend! Maar het wilde temperament hoog in de toeren lijkt definitief tot het verloren te horen. Jammer. De manuele versnellingsbak laat zich gemakkelijk bedienen, ook tijdens “hete” momenten.

En?

Zolang de weg vlak blijft, amuseren we ons kostelijk: remmen, op de juiste rijlijn mikken en de weg bekijken door de zijruit. De voortrein kleeft aan de weg en wordt goed ondersteund door een speelse achtertrein. De Mito rijdt verbazend goed, tenminste zolang het wegdek goed is. Zodra het wegoppervlak meer gaat lijken op de huid van een puber, verliest de Mito van zijn pluimen. De ophanging heeft moeite om de bewegingen van het koetswerk onder controle te houden en je wordt door elkaar geschud. We kunnen dat een gebrek aan stevigheid of een karaktertrek noemen, naargelang jouw humeur of affiniteit met het merk.

Prijs

Met een prijs van 22.300 euro zit de Mito QV in de middelmaat. Een Renault Clio RS met 200 paarden is al beschikbaar voor 500 euro meer. Bovendien is de uitrusting eerder armoedig: je moet in de optielijst grasduinen voor de armsteun centraal vooraan, de snelheidsregelaar, de regen- en lichtsensor, de aluminium pedalen, enzovoort. Maar de Mito compenseert dat aan de pomp: het is gemakkelijk om een gemiddelde van 8 l/100 km te halen en toch plezier te beleven.

Conclusie

De Mito QV is zeker niet perfect, laat staan de meest verbluffende van alle kleine bommen op wielen. Maar schat hem niet verkeerd in: deze Mito is geen pure en doeltreffende sportieveling die je aanspoort om het circuit op te zoeken. Zie hem eerder als een mini-GT, een gespierde en stijlvolle stadswagen met een sterk karakter. En daarmee heeft deze dartele Italiaan voldoende in huis om je te overtuigen.