Audi
Na de Sportback en de sedan krijgt de Audi A3 een nieuwe Allstreet-versie met zijn facelift voor 2024. Maar is dit het enige interessante nieuws in het gamma van de compacte Duitser?
Deze galerij voor hedendaagse kunstenaars deelt zijn collectie tussen Brussel en Vence, want kunstenaar Phil Billen stelt zijn werk ook geregeld tentoon in de galerij Atelier B, waar hij werken creëert geïnspireerd door de zee, vaak met ruwe grondstoffen. Veel van zijn werken zijn trouwens gemaakt met oude koetswerkplaten, wat uiteraard onze interesse opwekt. Billen is een gelukkige kunstenaar, hij rijdt met zijn motorfiets op en af tussen de zee en de bergen, en dat zie je in zijn vrolijke werk.
De Wind had de hele kust afgewerkt om in Vence te geraken. Nu besluiten we het achterland van Nice te ontdekken om zo naar Italië te rijden. We verlaten Vence via de D2210 in de richting van Gattières, dalen af naar Carros, steken de rivier Var over en klimmen weer via de D444 naar achtereenvolgens Aspremont, Tourrette-Levens, Contes en L’Escarène. Via de D2204 nemen we de col van Braus richting Sospel, waar de D2566 vertrekt die afdaalt naar Menton.
Een waar plezier met de Wind, waarvan het scherpe en precieze chassis goed tot zijn recht komt op de kronkelwegjes. Toegegeven, het vermogen van de TCe 100 is beperkt, maar het is genoeg om je te amuseren van de ene bocht naar de andere. Het onderstel werd afgesteld door Renault Sport en is zeer overtuigend. De Wind neemt haarspeldbochten met veel plezier, zonder te veel te leunen op de vooras, terwijl de remmen een goede feeling geven en de Wind voldoende vertragen. Deze Wind Gordini maakt zelfs in de uitvoering met 100 pk alle wegen plezant, zeker als je een bocht moet nemen.
Het excuus “huishoudkunst”
Het is tijd om te denken aan ons vierde excuus, dat ons al op de terugweg brengt: Alessi aan het noordelijke punt van het Ortameer. De gelegenheid om in de wereld te duiken van het Italiaanse design en de kleine meesterwerken geproduceerd door het Italiaanse merk sinds 1921. Het museum, ontworpen door Alessandro Mendini en geopend in de lente van 1998, kun je alleen op afspraak bezoeken, maar in de fabriek zie je tal van Fiat Panda Alessi’s in flashy kleuren staan, de vrucht van een samenwerking tussen Alessi en de Italiaanse constructeur eind 2004.
Onze Wind Gordini moet niet onderdoen met zijn witte strepen van de motorkap tot de koffer en popelt van ongeduld om langs de westelijke oever van het Lago Maggiore te rijden tot in Locarno, de kans om nog eens uit te blinken voor we opnieuw naar Zwitserland trekken en stoppen in Mulhouse. Daar wacht ons laatste excuus: de Cité de l’Automobile met de ongelooflijke Schlumpf-collectie van oude wagens.
Het excuus “bouten en ringen”
Deze collectie stelt meer dan 400 auto’s tentoon, waaronder 150 Bugatti’s en niet van de minste, want er staan zeldzame exemplaren zoals de enige Type 28 en twee van de zes Royales. En dan vergeten we nog de omgebouwde Royale van modemagnaat Armand Esders, die de lijn nog knapper maakte door de koplampen weg te laten. Esders hield er niet van om ’s nachts te rijden.
Nog een ongelooflijk verhaal over deze collectie die in 1960 door de broers Schlumpf werd samengesteld: de collectie werd in een vijftiental jaar uitgebouwd tot 560 auto’s in een tijd waarin eigenlijk niet veel mensen hierin geïnteresseerd waren. Fritz, de jongste maar meest ondernemende van de twee broers, droomde al snel van een eigen museum, dat zich uitstrekte over bijna 20.000 m² in de oude industriële gebouwen die hun eigendom waren. Niets was goed genoeg en Fritz liet zelfs 145 exacte replica’s maken van de straatverlichting van de Pont Alexandre III in Parijs om de gangen van het museum te verlichten.
Als gepassioneerde autoracer nam Fritz Schlumpf gedurende een vijftiental jaar deel aan wedstrijden achter het stuur van zijn Bugatti 35B met compressor. Hij kocht tal van racewagens, soms rechtstreeks van de piloten of de constructeurs. Zo overtuigde hij Mercedes om twee vooroorlogse zilverpijlen af te staan en verkreeg hij een vijftiental auto’s van Amédée Gordini.
Nog eentje onderweg
In 1976, nog voor het museum zijn deuren kan openen voor het publiek, ziet Fritz Schlumpf zijn droom uiteenspatten, samen met het industriële imperium van de twee broers. Ze vluchten naar Zwitserland en de fabrieken en het museum worden bezet door de vakbonden. De collectie wordt verkocht om de schulden te betalen. Een consortium met voornamelijk lokale overheden koopt de collectie voor 44 miljoen Franse frank en in juli 1982 opent het museum, dat in 2006 omgedoopt wordt tot Cité de l’Automobile, Muséé National – Collection Schlumpf. Deze verzameling kent zijn gelijke niet en is absoluut het (her)ontdekken waard!
Het is stilaan tijd om terug te keren, maar we maken nog een laatste tussenstop in de buurt van Straatsburg. We verlaten de autosnelweg naar Hagenau en rijden op de D919, een mooie weg door het platteland. Die brengt ons naar Sarre-Union, maar eerst doorkruisen we nog het dorp Wingen-Sur-Moder, de thuisbasis van de glasblazerij Verrerie d’Alsace, gesticht in 1921 door René Lalique. In het dorp vind je sinds juli dit jaar ook het museum van Lalique, dat op 900 m² meer dan 550 stukken toont uit het werk van deze originele edelsmid en glaskunstenaar.
Tijd om af te ronden
Dankzij al deze excuses legden we meer dan 3.000 km af achter het stuur van de Wind Gordini, genoeg om eraan gehecht te geraken. Zijn stijl bevalt ons maar matig, maar dat staat zijn succes niet in de weg. Hij doet heel wat hoofden draaien en werd zelfs gefotografeerd door toeristen in Monaco, en daar rijden wel meer spectaculaire auto’s rond.
De kleine motor is zeker geen straf, hierdoor hou je er eerder een ontspannen rijstijl op na die past bij het drukke verkeer en de snelheidsbeperkingen. Het gedurfde plooidak smeekt om geopend te worden en transformeert de Wind in minder dan twaalf seconden in een cabriolet. De kofferruimte, die vrij handig is door zijn inhoud van 270 liter tegenover 230 liter voor een Twingo, blijft onveranderd. Het chassis houdt (net als de bestuurder!) van de moeilijkste wegen.
Negatieve kritiek hebben we ook, maar die is niet onoverkomelijk. De zetels zijn mooier dan ze comfortabel zitten, maar je kunt er toch lange afstanden mee afleggen. De afwerking is niet bijzonder, behalve enkele Gordini-accenten, en de uitrusting is eerder beperkt. Voor wie op zoek is naar een strikte tweezitter kan dat de pret niet bederven in deze economische en sympathieke Fransman!
