4.000 km – Eerste deel : Brussel - Milaan

Het onderwerp

Ons studieobject is de Grand Espace Initiale. De topversie van het gamma, met een 2.0 dCi van 150 pk en 340 Nm in het vooronder. De automaat moet voor een relaxte en een coole rijwijze zorgen. Met zeven stoelen, een immense koffer en zijn panoramisch dak lijkt hij voorbestemd om de hele familie op sleeptouw te nemen. De prijs? Bijna 50.000 €. Een behoorlijk bedrag, maar gezien de uitrusting toch verdedigbaar.

4 personen en hun bagage

Eigenlijk begint het avontuur al in België. Vier personen in een auto stoppen is uiteraard geen probleem, zelfs niet als die een beetje “buitenmaats” zijn. Maar de bagage...dat is een ander verhaal. Daarom nemen we de overtollige zetels weg. Want er gaat heel wat mee en onze laadtechniek is niet van die aard dat alles er zonder problemen in geraakt. Gelukkig is geduld een wijze raadgever. Maar uiteindelijk krijgen tenten, slaapzakken, reiskoelbox, voeding, koffers en allerhande andere fantasietjes toch hun ideale plaatsje (of toch bijna). Maar in onze bagagelijst staan dan ook een hele hoop rare dingen die niet van die aard zijn dat ze de orde in onze wanorde kunnen verbeteren. Op zulke momenten wordt het voordeel van de gedeelde achterklep gauw duidelijk, want door de openklappende achterruit kan je allerhande dingen bovenop de rest droppen. En ondertussen schuift de rest niet naar beneden waardoor je de klep niet zou kunnen sluiten. Ook de talrijke bergruimten worden volgepropt. CD’s, DVD’s en andere tijdschriften krijgen allemaal hun plaatsje. Dat al die vakjes voldoende groot zijn is een enorm voordeel.

Op weg !

Als eerste valt op dat de hoofdruimte van de buitenste zetels van de tweede rij, niet al te groot is. De oplossing is vrij eenvoudig. Doordat we de middelste stoel weggenomen hebben, kunnen we de twee stoelen over de centrale rails naar binnen verschuiven. De verkregen hoofdruimte is op dat moment voldoende, maar door de hoge vloer vinden de benen geen comfortabele plaats. Maar we moeten wel toegeven dat de “jongens” achterin allemaal meer als 1 meter 80 boven de grond uitsteken. Enfin, alles is ingeladen en iedereen is vastgegespt, dus er rest ons niets anders dan de pook in D te zetten en de neus van de auto naar een aangenamer klimaat te sturen.

Brussel – Milaan

Beladen als een ezel gaat het over 900 km richting Milaan. Het is niet dadelijk richting Kroatië, maar zodoende kunnen we wel nog enkele vrienden gaan opzoeken. Uiteraard rijden we langs Luxemburg, waar we de tank tot de laatste druppel voltanken. De 150 pk’s zullen het kostbare vocht zeker en vast kunnen gebruiken, als ze de volgestouwde koets in beweging willen houden. De automaat schakelt zacht, maar zeker bij deze belading mag je niet aarzelen om de kick-down in te trappan om vlot te kunnen hernemen. Want zelfs leeg is de Grand Espace geen lichtgewicht: twee ton, doornat! We laten Luxemburg achter ons en rijden via Metz en Straatsburg verder. Het is twee uur ’s nachts en de autosnelweg is verlaten. Met de cruise control op 130 wiegt de Grand Espace zachtjes zijn inzittenden, die hun honger met Spaanse nougat stillen. Aan het gastronomische programma moet nog eens gesleuteld worden. Maar ondanks de hoge belading blijft het comfort verbazend hoog. Na Straatsburg rijden we over de Rijn en belanden zo in Duitsland. Van Offenburg gaat het naar Freiburg en, moet het nog gezegd, de snelweg is leeg…en er is geen snelheidslimiet…waarna de snelheidsmeter naar 190 klimt. Het duurt wel een tijdje tot we zo snel zijn, maar zelfs dan blijft het comfort gevrijwaard. Bij het krieken van de dag worden de zware trucks talrijker en besluit ik om de snelheid naar 150 terug te brengen. De laatste 20 kilometer voor de Zwitserse grens zijn gelimiteerd en vergeleken bij de vorige honderden kilometers wordt ons geduld wat op de proef gesteld.

Welkom in Zwitserland !

Na een korte maar welverdiende rust even voor Bazel, zetten we onze weg verder op Zwitserse bodem. Het is geweten dat de controles hier streng zijn en de boetes niet van de poes, dus houden we ons strikt aan de snelheidsbeperkingen. Het traject is vrij monotoon en enkel het prachtige Alpenlandschap zorgt voor wat afleiding. Maar om door te steken naar Italië kiezen we voor de Gotthardpas. Liever over een leuke weg als door een slaapverwekkende tunnel te moeten. Het landschap is werkelijk grandioos en de scherpe bergwanden dwingen de weg in allerlei kronkels waarbij de ene bocht al scherper is dan de andere haarspeld. Op deze bochtrijke baan gedraagt de Grand Espace zich meer als behoorlijk en helt hij nergens overdreven over. Zeker in deze omstandigheden valt het op dat de automaat van een ouder type is en niet terugschakelt als je afremt. Er is ook geen “Sport”-modus en we dus moeten terugvallen op een manuele bediening van de bak. Hou wel rekening houden met een zekere traagheid van de bak, terwijl de hendel in de verkeerde richting werkt. Gelukkig zijn de remmen op hun taak berekend en zijn ze erg uithoudend. Het weggedrag is veilig en gezond, terwijl de Grand Espace toch, eerder onverwacht, vrij agiel uit de hoek komt. Positief dus, hoewel de stuurinrichting toch wat te licht werkt.

Forza Italia !

Wanneer je Italië binnenrijdt merk je al snel dat de verkeerszeden daar enigszins anders zijn. De verschillen zijn subtiel, maar toch merkbaar. De Italianen zijn wel veel “beschaafder” als vroeger en vervangen hun claxon niet meer door een rem, maar het blijft toch “zenuwachtig” gedoe. Links voorbijsteken, een Vespa op de pechstrook, het kan allemaal. In de omgeving Milaan wordt het steeds warmer, terrasjesweer dus. Nu nog een parkingplaatsje vinden en dan kunnen we voor inwendige afkoeling zorgen. Niet evident met een dergelijk grote auto. Maar tijdens de maand jullie lijkt de stad wel verlaten en enkele rem- en claxonstoten later staan we mooi geparkeerd. Snel werpen we nog even een blik op de boordcomputer en zien dat het gemiddelde verbruik 8,9 liter bedraagt. Als we rekening houden met de bagages, passagiers, files en de Duitse snelwegen, lijkt dit helemaal niet overdreven.

Wordt vervolgd