Aan het begin van de jaren 1960 gaapte een grote kloof tussen de kleine Fiat 1100 en de dikke berlines 1800 en 2100 met hun zescilinders. Fiat wou dus een moderne berline lanceren die kon voldoen aan de wensen van de groeiende en steeds meer veeleisende middenklasse. De Fiats 1300 en 1500 hadden lengte van iets meer dan 4 meter en een strakke en zeer moderne look voor hun tijd (lancering in 1961), maar ze stonden wel op een klassieke basis, met de motor voorin en achterwielaandrijving. Toch was er ook een modern ingrediënt: schijfremmen op de vooras.
Op papier leek de technische fiche nogal braaf (60 pk voor de 1300, 73 pk voor de 1500), maar beide motoren bleken in de praktijk een Zuiders temperament te hebben, met een pittig karakter en een mooie, sportieve klank. Logischerwijze verkocht de goedkoopste motor het best, vooral op de thuismarkt. De 1500 van zijn kant kende echter ook een mooie carrière, want de van deze berline afgeleide coupés en cabrio’s kwamen enkel met deze bruisende motor.
De kwaliteiten van de betaalbare auto vielen al snel op in de wereld en hij werd in meerdere landen gemaakt: Argentinië, Polen, Spanje (waar hij onder licentie door Seat werd gebouwd) en Joegoslavië, waar hij onder licentie werd geproduceerd door Zastava, tot… 1979.
Zijn grote stevigheid en zuinige motor maakten er in de jaren ’60 een populaire auto van. Toen echter sportieve en krachtige berlines opdoken zoals de Alfa Giulia of de BMW 1500 begon de Italiaanse schone al snel verouderd aan te voelen. De coupés en cabrio’s werden nog door verzamelaars gered, maar de berlines zijn vandaag bijna niet meer te vinden, en al zeker niet in een degelijke staat.