Tegen het einde van de jaren ’40 zette Renault in op een auto die moest kunnen wedijveren met de koning van dat moment, de Citroën Traction. Aanvankelijk was Renault van plan om te kiezen voor een motor achterin, maar uiteindelijk kwam het met een klassieke opstelling: een achterwielaandrijver met de motor voorin. De auto werd in 1950 onthuld en had best wel wat te vertellen: een innovatieve want volledig onafhankelijke ophanging, strakke lijnen, opvallend veel binnenruimte enzovoort.
Toch sloeg het recept niet aan. De 60 pk van de motor hadden het knap lastig met de 1.200 kilo van de auto en hij kreeg al snel een onbetrouwbaar imago door een aantal kinderziektes. In 1956 deed Renault zijn werk over en gaf het de Frégate een meer robuuste en vermogende motor (77 pk). Het pakte ook de andere gebreken aan en stelde twee jaar later zelfs een semiautomatische versnellingsbak voor, de “Transfluide”. Het mocht allemaal niet baten en de Frégate wist niet te verleiden. Zijn grootste probleem: de veel innovatievere en veelbelovende Citroën DS, zelfs al was ook daar de betrouwbaarheid aanvankelijk niet al te best. In 1960 trok de Frégate zich terug na iets meer dan 180.000 gebouwde exemplaren.
