Ik heb nog nooit verteld over Emilie. Emilie was in haar jeugd een mooi meisje met een prachtige glimlach en blonde lokken die elegant over haar schouders vielen. Maar Emilie hield van patisserie.
Voorkeur voor chocoladebroodjes
Als adolescent had Emilie een klein buikje, maar ze slaagde erin de extra kilo’s te verbergen met make-up en aangepaste kleren. En ondanks haar lichte overgewicht had ze nog altijd succes bij de jongens.
Opvallend
Toen ze volwassen was, verloor ze echter haar jeugdige onschuld die haar zo charmant maakte. Door allerhande taartjes en gebakjes durfde Emilie zelfs niet meer op de weegschaal te klimmen. Om toch nog opgemerkt te worden, nam ze haar uiterlijk onder handen in een poging de ongelukkige vrijgezellen te verleiden die haar pad kruisten.
Lippen zo rood als een Ferrari, een diep decolleté met borsten die lijken te ontploffen, een superkort fluorokje met zicht op haar indrukwekkende rondingen: Emilie transformeerde haar natuurlijke charme in een arrogant en extravagant uiterlijk.
Hoe kunnen we onverschillig blijven?
Ik moest hier aan terugdenken bij het bekijken van de beelden van deze verschrikkelijke auto, ontwikkeld door Hamann. Ik weet het, smaken verschillen en journalistiek (ook autojournalistiek) moet objectief blijven. Vergeef me dus deze kleine uitschuiver.
Maar ik kan niet onverschillig blijven bij een persbericht dat deze auto omschrijft als ‘indrukwekkend’ en ‘spectaculair’, zonder te spreken over de finesse of elegantie. Hamann doet er nog een schepje bovenop, door trots aan te kondigen dat de uitlaat “extra luidruchtig werd gemaakt om de aanwezigheid aan te kondigen”. Heb ik al gesproken over Johnny, de 'opschepper' van mijn dorp?