Alles begint in de jaren 1950 met Alfredo Ferrari, die de basis legt voor een fabelachtige V6-motor alvorens hij op 26-jarige leeftijd bezwijkt aan een ongeneeslijke ziekte. Ferrari wil deze veelbelovende V6 gebruiken om zijn F2-racers mee aan te drijven. Maar voor de homologatie daarvan moeten er minstens 500 exemplaren van de motor worden gebouwd. Omdat Ferrari zelf niet de industriële middelen had om dit project tot een goed einde te brengen, vroeg hij de hulp van het gigantische Fiat.
Ze bereikten snel een akkoord. Ferrari zou de Dino bouwen (de bijnaam van zijn wonderkind): een berlinette met middenmotor en een heel hoog prijskaartje. Fiat van zijn kant brengt een coupé en een cabriolet op de markt, die allebei door dezelfde motor werden aangedreven. Zij hadden een veel traditionelere architectuur met de motor voorin.
Een sportwagen
De Dino kwam in 1967 op de markt, eerst als Spider en dan als coupé, en dat ging niet onopgemerkt. Onder zijn heel klassieke koetswerk, vooral als coupé, school een wild temperament. Zijn motor brak namelijk met de klassieke krachtbronnen van zijn tijd door meer dan 7.000 o/m te halen met een orkestraal gehuil. Twee jaar later kalmeerde Fiat het beest en verfijnde het de details: de achteras werd onafhankelijk, de motor groeide van 2 naar 2,4 liter en won daarbij een twintigtal pk en de versnellingsbak, nog steeds met 5 verhoudingen, kwam voortaan van ZF.
Vandaag
Tussen 1967 en 1973 werden iets minder dan 8.000 exemplaren gebouwd, waarvan de overgrote meerderheid coupés. De zeldzaamheid van de Spider, zeker met de 2,4-liter (420 exemplaren), maakt hem bijzonder duur op de markt, met prijzen van 180.000 euro of zelfs meer. Aan het andere eind vind je een Dino Coupé tweeliter voor ongeveer 40.000 euro. De slimme keuze? Een Dino Coupé 2.4, die meer betrouwbaar, krachtiger en veelzijdiger is. Helaas zijn de onderhoudsprijzen op het niveau van de nobele inborst van de V6, en bij een revisie is de rekening gepeperd (minstens 15.000 euro).
