Aan het begin van de jaren ’40, toen het Verenigd Koninkrijk werd geteisterd door de Tweede Wereldoorlog, dacht Morris na over een nieuwe auto voor de massa. Miles Thomas, onderdirecteur van het merk, vertrouwde daarvoor volop op zijn vertrouweling, de jonge Alec Issigonis. Die laatste ging slim en gedurfd te werk bij het bedenken van nieuwe auto’s en wist zo Miles Thomas te overtuigen. Lord Nuffield, de baas van Morris, was helaas minder gecharmeerd en zag alleen maar nodeloos dure technische oplossingen.
Toch was het prototype “Mosquito” dat de jonge Issigonis bedacht behoorlijk revolutionair: een monocoque structuur, volledig onafhankelijke ophanging, tandheugelbesturing en een boxermotor. Net zoals hij later zou doen met de Mini probeerde Issigonis de binnenruimte zo goed mogelijk te benutten. Zoals hij het zelf zei: “Het is niet omdat de auto klein is dat de bestuurder dat ook is”.
Lord Nuffield had geen goed gevoel bij het dure prototype. Om het aan een ijltempo klaar te kunnen stomen voor het salon van Londen in 1948 beval hij om het zoveel mogelijk te vereenvoudigen. Er werd een motor ingelepeld van voor de oorlog en de achteras werd een starre brug. Die aanpassingen vormden geen rem op het succes van de auto, die zich heel snel een reputatie van betrouwbaarheid en een uitstekende wegligging wist toe te eigenen.
Doorheen de jaren werd de Morris Minor de grote vriend van de Britten. Morris leidde er een breakversie (Traveller) van af, naast een pick-up, een cabriolet, een bestelwagen,… Qua motoren kreeg de Minor al snel een nieuwe en veel sterkere motor met bovenliggende nokkenassen. Deze A-Series-motor was zo goed dat zijn carrière er pas opzat in… 2000. De Minor van zijn kant trok zich in 1971 terug. Zijn ouderwetse uiterlijk en matige veiligheid betekenden het einde van zijn loopbaan.
