Een gedurfde zet voor Ducati, dat zijn naam heeft gemaakt met supersportievelingen en zijn Monster, om een product als de Scrambler te lanceren. Maar het verleden (de eerste Scramblers verschenen in 1962 om twaalf jaar later terug te verdwijnen) en vooral een heldere blik op de huidige motormarkt zorgen ervoor dat het een haalbare kaart lijkt.
De vermogens- en technologierace waar de constructeurs mee bezig zijn zullen ongetwijfeld talloze motorrijders een plezier doen, maar er blijven er ook een deel op hun honger zitten. Een kleine, lichte, wendbare en relatief krachtige machine verschaft ongetwijfeld een puurder plezier dan bepaalde elektronicamachines. De neoretro-hype, die misschien wel een echte tendens wordt, doet de rest. Ducati heeft het dus begrepen, net als Triumph met zijn nieuwe Bonnevilles.
Lifestyle
Ondanks het succes van de Scrambler 800 en enkele esthetische varianten, wil Ducati een ander publiek aanspreken, dat ongetwijfeld jonger is, misschien vrouwelijker maar vooral minder ervaren, en dat misschien terugdeinst voor de krachtigere 800 cc. Daarom ontstond de Sixty2 (in 1962 werd de Ducati Scrambler in de VS op de markt gebracht). Hij verschilt nauwelijks van de grotere versie, maar de Sixty2 heeft slechts 400 cc en 41 pk, wat de beginners onder ons gerust kan stellen.
Ducati heeft niet op een cent gekeken om zijn Scramblers te promoten, een merk binnen het merk. De zware marketing dompelt ons onder in een jonge levensstijl en linkt de Sixty2 aan de skate-, BMX-, surf- en street art-wereld. Op de presentatie in Barcelona waren er dan ook weinig motorjournalisten aanwezig, temidden van alle charmante jongedames en lifestylebloggers.
Hoewel de Sixty2 met zijn 400 cc makkelijk toegankelijk wil zijn voor een breder publiek, verschilt hij nauwelijks van zijn grotere broers. Reken dus niet op een goedkopere motor: voor € 7.990 is hij slechts 900 euro goedkoper dan de goedkoopste 800, de Icon.
Sexy
Nochtans: van naderbij bekeken zijn er meerdere verschillen. Een gewone vork vervangt de “upside-down”-vork, een monoshock uit staal, een achterband van 160 (180 voor de 800), een brandstoftank zonder laterale inserts, kleinere remschijven en meer bescheiden voetsteunen, een eenvoudigere uitlaatcollector en zwarte uitlaat, een olieradiator en USB-poort onder het zadel die achterwege worden gelaten, en standaard achteruitkijkspiegels: Ducati heeft overal wat weggeschaafd!
Maar we bekijken het ook van de goede kant: ook al is de besparing niet merkbaar aan het prijskaartje, toch stellen we vast dat de Sixty2 de meest begeerlijke van de bende is, met ongetwijfeld meer authenticiteit en klasse. De gewone voorvork zit hem als gegoten, de monoshock uit aluminium en de overmaatse 180-achterband ontbreken, het spatbord achteraan brengt de lijn in evenwicht, er wordt 3 kg bespaard en de brandstoftank slikt een halve liter meer, de ophanging is iets soepeler en het zadel beter gevuld. Verder neemt de Sixty2 de led-lichten met karakteristieke koplamp en minimalistische teller over.
Fun
Het 400-blok heeft een bijzonder platte koppelkromme, wat ons al meteen plezierde toen we vertrokken in de files van Barcelona. We vinden ook meteen de natuurlijke en ontspannen rijhouding van de Scramblers terug. De ophanging en het zadel zijn zachter voor het achterwerk dan bij de 800 cc, en de remmen, die op papier bescheidener lijken, doen hun werk met voldoende bijt, zonder te overdrijven.
Het 400 cc kwijt zich met voldoende trekkracht bewust van zijn taak, en zal een beginner niet doen opschrikken. Onder de 2.500 tpm heeft hij echter niets te zoeken. Liefhebbers van wheelies en stoppies zullen door het gemak van het blok en het redelijke karakter op hun honger blijven zitten. Zij die zonder risico willen rijden, zonder schrik te hebben voor gladde rioolroosters of zebrapaden, zonder aan elk kruispunt als een gek te vertrekken om het aantal pk’s te demonstreren, en zonder inspanning een hoog en zwaar beest overeind proberen te houden, zijn hier zeker aan het juiste adres.
Minpuntjes? Een uitlaat die in plaats van een minimum aan sexy geluid eerder enkele calorieën vrijlaat die lastig kunnen worden in een file in de volle zon, het gebrek aan verstelbare hendels en een weinig stadsvriendelijke draaicirkel.
De motor voor iedereen
De Sixty2 is aangenaam in de stad en bijzonder leuk op de baan, met een vlekkeloos weggedrag. Hij rijgt de bochten precies en levendig aan elkaar. De soepelere vering verstoort het weggedrag niet, en de remmen zijn ruim voldoende. Zelfs de motor, waarvan we vreesden dat hij te licht uit zou vallen, trekt zich bijzonder eerbaar uit de slag. Je hoeft niet te aarzelen om met de versnellingen te spelen en de hogere toeren op te zoeken om hem ten volle te benutten, maar dat laat hij met gemak gebeuren. De correcte prestaties zorgen voor een mooi tempo, maar steeds met de terughoudendheid die minder ervaren motorrijders vertrouwen zal geven. Oudere motorrijders zullen met plezier de beperkte cilinderinhoud uit hun jeugd herontdekken. Deze Sixty2 is volgens ons de meest verleidelijke van het gamma, een motor die zonder nadenken voor iedereen bestemd is.