CVO staat voor Custom Vehicle Operations. Harley-Davidson riep dit programma in 1999 in het leven. Het levert elk jaar een of meerdere CVO-versies af. Die zijn verregaand aangepast, komen met unieke designs en vaak unieke accessoires en zijn door het beperkt aantal geproduceerde exemplaren erg exclusief. Kortom, de CVO-modellen vormen het summum van wat je bij de Amerikaanse fabrikant kunt vinden. Al moeten we daar voorzichtigheidshalve maar bij vermelden dat je dat bij H-D nooit echt zeker weet. In personaliseren en het uitbouwen van een gamma aan accessoires hebben ze immers al een en ander bewezen…
De Breakout kwam vorig jaar op de markt als CVO-model. Dat maakte dat er maar een select clubje gegadigden z’n hand kon leggen op de sleutels van de Breakout. Maar voor dit jaar mocht de Breakout z’n algemene intrede maken in het gamma van H-D en dat vroeg om een rijtest.
Een eerste blik op de tweewieler zet ons alvast met beide laarzen op de grond. Er zijn enkele verschillen tussen de ‘standaard’ Breakout en het CVO-model van vorig jaar. De nieuweling moet het met de luchtgekoelde, Twin Cam 103B tweecilinder doen - in plaats van het 110B blok - en ook de spectaculaire laklaag van de CVO is niet meer van de partij.
De Breakout is ontwikkeld op een Softail frame. Dat zorgt ook hier ervoor dat achteraan de horizontale achtervering perfect is weggewerkt. Net als alle Softail modellen is de motor - uitgerust met een balansas - stevig opgehangen in het kader en een essentieel onderdeel in het lange, lage, zuivere silhouet van de motor.
Achteraan staat de Harley op een dikke 240 mm achterband en 18” velg. Volgens Harley is dit “de dikste band die we ooit op een productiemotor hebben gezet.” We fronsen de wenkbrauwen… Vooraan maakt een 130/60 band en 21” velg de dienst uit. Rond de banden is er een minimum aan spatborden gemonteerd. Achteraan is het spatbord zo kort als wettelijk mogelijk gehouden. En dat komt de schitterende Gasser-velgen alleen maar ten goede. De 10 spaken en de buitenrand van zwarte velgen hebben een matte aluminium afwerking en dat geeft een erg geslaagd resultaat. Zwart is bovendien een kleur die de Breakout bijzonder goed afgaat en dat is ‘m aan te zien: de zwart-chrome kleurstelling is over heel de motor doorgetrokken, tot aan de uitlaten toe.
Less is beautiful
Ook in het zadel kijk je neer op een rechttoe-rechtaan dashboard. De minimalistische teller is bevestigd tussen het stuur en het reservoir, bovenaan bijgestaan door een reeks indicatielichtjes. Less is more, maar op de Breakout is het bovendien voorlopig ook erg geslaagd.
Op technisch vlak zien we enkele beproefde recepten: vooraan komt de enkelzijdige zwevende remschijf met vierzuigerremklauw terug. Achteraan zorgt een remschijf met tweezuigerremklauw voor de nodige vertraging. Het ABS is daarenboven erg netjes verwerkt. Met de Breakout zou je ook een aardig bochtje moeten kunnen meepikken. Maar wetende dat de wielbasis 1.710 mm lang is en er achteraan een band van 240 mm dik ligt, zou dat wel eens voor een verrassende rit kunnen zorgen…
On track
En die verrassing blijft niet uit want zelfs onze 1m80 is net voldoende om de volledige lengte van de motor te overspannen. Neergezeten in het zadel, met de handen en voeten voorruit gaan we op weg. Behalve de zithouding die ons wordt opgelegd, is het genieten van de smeuïge Amerikaanse tweecilinder tussen onze benen. Wie in lage toeren de teugels laat vieren, krijgt die rijk gevulde typerende, ietwat vette power voor de kiezen gegooid.
Maar het is vooral tijdens de rit dat de grote achterslof de Breakout parten blijft spelen. Less is more, was het adagio dat de fabrikant voor de achterband best had aangehouden. Het gaat zelfs zo ver dat we na de testrit de nieuweling eerder in het rijtje Harleys plaatsen die een lust voor het oog zijn, maar de verwachtingen die dat met zich meebrengt onvoldoende naar de weg weet te vertalen. Neem plaats achter het stuur van een Softail Slim, bijvoorbeeld, en je verwachtingen zullen wel ingevuld worden. Je zal de rijsensatie ontdekken die een rit op een Harley-Davidson zo onvergetelijk maakt en waar elke motorrijder minstens een keer in z’n leven van geproefd moet hebben.