Het recept dat Guzzi heeft gebruikt voor zijn Café Classic is een klassieker. De Café Classic neemt alle karakteristieken van de V7 Classic over, buiten het stuur, het zadel, de uitlaat en de kleuren. Ze zijn hun inspiratiebron niet heel ver gaan zoeken, in 1969 om precies te zijn, toen bracht Moto Guzzi een mythisch model op de markt, de V7 Sport. Dit was een variatie op de V7 Spécial, een baanmodel, en kreeg een eigen chassis. De eerste modellen kregen een unieke kleurencombinatie zoals rood en groen. In die tijd had hij een van de beste chassis op de markt, en met een vermogen van 70 pk was hij een fel gegeerd en doeltreffend model.
Erfenis
De V7 Cafè Classic steekt zijn herkomst niet onder stoelen of banken, maar zijn 49 pk doen ons toch wat twijfelen … . We zijn hier toch ver af van de sensaties waar zijn voorganger voor kon zorgen. 40 jaar geleden was 200 km/u voor zijn voorvader geen probleem. Nu dat van de baan is, moeten we zeggen dat we enorm hebben genoten van onze rit met de V7 Classic, en dat we dit plezier ook terugvonden aan het stuur van de Café Classic. Het design is nog altijd even geslaagd, en neemt op een verfijnde manier de geslaagde ingrediënten over van de V7 Classic. Wij zijn alleen nog maar op zoek naar de voetsteunen voor de passagier op ons testmodel.
Geen al te straffe koffie
We krijgen hier te maken met een opmerkelijk evenwichtig en homogeen geheel, wat dit een heel toegankelijk model maakt. Hij is wendbaar en heeft compacte afmetingen. Uiteindelijk heeft zijn definitie als Café Racer maar weinig impact op zijn karakteristieken. Het stuur staat iets lager dan op de V7 Classic, wat een minder radicale zitpositie als gevolg heeft. De polsen krijgen het iets zwaarder te verduren, maar niets onoverkomelijk, en samen met het dieper uitgesneden zadel krijgen we een gepast geheel. De kleine V-Twin is nog altijd even speels, ook al moeten we ons aan geen al te indrukwekkende sensaties verwachten. De motor geeft aan de Café Classic voldoende power voor het stadsverkeer of kleine landwegen. De motor is soepel en geeft het beste van zichzelf tussen de 3.500 en 5.500 tr/min.
Aroma
Zijn beperkte afmetingen en gewicht maken deze Café Classic bijzonder pittig en handelbaar in het stadsverkeer en vinden met plezier de sensaties terug van de middelzware motoren, die vanaf nu misschien wel tot het verleden behoren. In dat stadsverkeer voelt deze Moto Guzzi aan als een scooter, maar dan wel een “chic” model. Ook op de kleine landwegen vinden we diezelfde charme terug. De stadskwaliteiten van de Café Classic vinden we ook hier terug, al is het maar om op het koppel vloeiend door de bochten te gaan. Het chassis van deze Guzzi zorgt voor een gezond en gewillig rijgedrag. Het remsysteem doet beroep op een zwevende remschijf van 320 mm met remklauwen met vier pistons vooraan, en een remschijf van 260 mm achteraan.
Gepeperde rekening
Op de vijfvoudige versnellingsbak hebben we niets op te merken. Enkel de bediening is niet uiterst precies bij het schakelen. De V7 Café Classic is er in geslaagd om de kwaliteiten van zijn voorganger te bewaren, en doet dat met stijl en een zekere sportiviteit, en dat is ongetwijfeld de reden waarom we graag over wat extra pk’s hadden willen beschikken. Alleen spijtig dat de rekening redelijk gepeperd is voor deze “Café”: 8.490,00 €, of 500 euro meer dan de Classic.