Het is eenvoudig: de Europese en Amerikaanse markten zoeken maar vinden geen tweede adem. Niet eenvoudig voor een constructeur als Harley, dat alleen maar zware en dure machines heeft, om vrouwen en jongeren aan te trekken. Of om de opkomende markten in Zuid-Oost-Azië (Maleisië, Thailand, Indonesië, India, China, Vietnam) te overtuigen.
De Amerikaanse constructeur had dus een product nodig dat aan zoveel mogelijk markten wereldwijd was aangepast. Dat is nu het geval met de “Street”-familie, die momenteel beperkt is tot de 500 en 750 die alleen in cilinderinhoud verschillen.
De Street staat op een nieuw platform en krijgt dus een nieuwe motor. Hoewel de V-twin nog steeds dwarsgeplaatst is (andersom zou verbazend zijn!), wijkt hij op verschillende punten af van de tradities van het merk. Zo ruilt hij de hoek van 45° van de historische tweecilinders in voor de hoek van 60° van de V-Rod. Hij neemt ook de waterkoeling van de V-Rod over, maar stelt het met één nokkenas per cilinder.
Nieuwe richting
De naam “Street” schetst de omgeving waar deze Harley van in het begin voor bedoeld is: de stad. Het accent ligt dus op het stuurgemak en de wendbaarheid. De grootte en het gewicht blijven dus beperkt (in vergelijking met andere Harleys!) en met een zadelhoogte van 709 mm zit iedereen er comfortabel op.
De algemene styling komt overeen met het idee dat we van een Harley hebben, zelfs niet meer of minder dan zowat elke Japanse custom met een V-twin. Is het daarom dat onze Harley enkele aluminium onderdelen had uit de accessoirecatalogus? Het beroemde logo is voor de rijder ook vier keer zichtbaar: op de snelheidsmeter, de stuursteun, en nog twee keer op de vork. Uiteraard kleeft het ook op de brandstoftank en is het achterop het zadel geborduurd, maar ook het motorcarter en de oliefilter ontsnappen er niet aan, evenmin als de banden!
Made in India
Is de Street zijn logo waard? De motor, die in India wordt gemaakt (alleen de Amerikanen, Canadezen en Mexicanen krijgen een “made in the USA”), doorstaat een eerste test. Er wordt heel wat afgedekt met plastic – en zelfs niet alles, zoals enkele kabels – maar laat ons wel wezen: het is lang geleden dat motoren lelijk werden gemaakt met teveel plastic en je overal kabels tegenkwam. Of het nu op een Sportster is (die niet meer te vergelijken is met zijn voorganger van vijftien of twintig jaar geleden) of op een Ducati Scrambler. De algemene uitrusting blinkt uit in soberheid, met een instrumentenpaneel dat tot het meest noodzakelijke beperkt is. We missen daardoor wel wat zaken, zoals heel wat waarschuwingslampjes.
Makkelijk mee te leven
We stappen op. Laag zadel, voetsteunen redelijk ver naar voren, een stuur dat natuurlijk in de hand valt, je voelt je meteen op je gemak. Een minpuntje voor de niet-verstelbare hendels, wat nooit is bij Harley Davidson, maar wat lastiger is voor kleine handen. De motor zal liefhebbers van het merk onbewogen laten, die het verschil niet zullen horen met een Japanner.
Het doelpubliek van de Amerikaanse constructeur zal echter niet afgeschrikt worden door het geluid of de trillingen. En dat blijft zo eens in beweging. De Street rijdt aangenaam en makkelijk in de stad, met een lineaire motor, die wel prestaties biedt, maar minder karakter.
Die goede inborst is ook terug te vinden bij het sturen. De Street laveert met gemak en naturel door de straten van de stad. En ook buiten de stad zit het goed. De Street koppelt een aangenaam en geruststellend weggedrag aan comfort. Het enige minpunt? Een beperkte bodemvrijheid, die nog erger wordt door de voetsteunen uit de accessoirecatalogus.
Niet met tattoos
Op de remmen valt niets aan te merken: niets uitzonderlijks, maar ze kwijten zich eerlijk van hun taak. We begrijpen alleen niet waarom er geen ABS is, zelfs niet als optie, hoewel dat binnenkort verplicht is. Ook een minpuntje voor de voetbediening, die slecht gepositioneerd is en teveel speling heeft. De motor loopt niet over van karakter op de weg, maar heeft voldoende vermogen om de Street naar de top van de kilometerteller te brengen. Die teller toont verder alleen het totale aantal kilometers, twee dagtellers en enkele lampjes. De rijder blijft op zijn plaats op het zadel, maar hij kan er nauwelijks van rijpositie veranderen.
Het besluit? Gevoelig… voor de liefhebbers van het merk. Ben je een biker met tatoeages van de Twin uit Milwaukee, dan ga je er je ding niet in vinden. Al de rest, inclusief het doelpubliek, zal zich graag op een Harley zien zitten waar het dagelijks makkelijk mee leven is.
Vind je hem te bleek in zijn standaardlivrei, weet dan dat de Street een goede basis biedt om hem te personaliseren. Bovendien organiseerde de constructeur de “Battle of the Kings”-wedstrijd, waarbij heel wat Europese dealers hun eigen visie op de kleine Harley konden geven. Er zaten er bij met heel wat talent!