In 1968 pakte Ferrari uit met de 365 GTB/4, die al snel door de media “Daytona” werd genoemd als aandenken aan de overwinning in de 24 Uren van Daytona in 1967. De auto werd ontworpen door Leonardo Fioravanti, designer bij Pininfarina, en werd al snel beschouwd als een van de mooiste auto’s ooit. Maar ook als een vrachtwagen…
Voor of achter?
Met de Miura ging Lamborghini een nieuwe richting in voor sportwagens: die van de opstelling met motor centraal achterin. Lamborghini ging zelfs nog verder door het motorblok dwars te plaatsen, het carter ervan te delen met de versnellingsbak, en een auto met een bijzonder gebeeldhouwde en lage lijn te bouwen. De presentatie was een schot in de roos en de Miura belandde op het verlanglijstje van de sterren.
Voorin!
Bij Ferrari was het antwoord dus de Daytona, met een traditionelere opstelling: motor voorin en achterwielaandrijving. De Daytona was 23 cm hoger dan de Miura en leek in vergelijking daarmee wel een vrachtwagen. Een uitzonderlijk elegante vrachtwagen weliswaar, maar toch… Enzo Ferrari verklaarde zijn keuze als volgt: “paarden zijn bedoeld om de koets te trekken, niet te duwen”. Toch pakte de opvolger van deze Daytona uit met een centrale motor…
Bruikbaarder
De Miura was bij zijn eerste poging meteen een meesterlijke poging. Met een gewicht van minder dan een ton en een ronkende V12 van 350 pk verslond hij zowat alles wat reed op deze planeet. Maar het transalpiene meesterwerk was vooral in het begin van zijn productie niet geslaagd: een riskant weggedrag op de limiet, onbestaand comfort, een elektrisch circuit met een eigen wil, relatieve betrouwbaarheid, en de neiging om vuur te vatten…
Bij Ferrari was de Daytona weliswaar zwaarder (1,5 ton), wat je voelde in het stuur, maar de ervaring van het merk rendeerde op lange termijn. De Ferrari was steviger, beter afgewerkt, evenwichtiger en “makkelijker” op de limiet. Uiteindelijk overtuigde de Daytona meer klanten dan de Miura: er werden meer dan 1.400 exemplaren van gemaakt. Kers op de taart: de Daytona was bijzonder stabiel tegen hoge snelheden (in tegenstelling tot zijn rivaal) en kon in alle comfort kilometers afmalen. Een echte GT!
Stevig!
Vandaag is de Daytona nog verrassend. Zijn geweldige V12 is uiteraard zijn kloppende hart: 4,4 liter groot, vier bovenliggende nokkenassen en 352 pk bij meer dan 7.000 tpm met een heerlike soundtrack. Bovendien is de motor verbazend stevig: hij kan 150.000 kilometer aan voor hij gereviseerd moet worden. Ongelooflijk voor die tijd!
Het is uiteraard deels te danken aan die stevigheid dat de Daytona vaak werd ingezet in racecompetities. Ondanks een minder gunstige verhouding gewicht/vermogen hoefde de Daytona niet toe te geven aan de Miura: 280 km/u en 5,4 seconden voor 0-100 km/u. Ook vandaag nog sterke prestaties.
Hoeveel?
Het merendeel van de 1.406 exemplaren rijdt nog steeds rond. De Daytona is niet moeilijk te vinden, maar je moet ofwel bij topspecialisten te rade gaan, ofwel bij veilinghuizen. Reken op 750.000 tot 900.000 euro voor een coupé in uitstekende staat. Er is geen groot prijsverschil tussen de eerste reeksen (met koplampen achter plexiglas) en de laatste (met inklapbare koplampen). De cabriolet kost aanzienlijk meer: reken op ongeveer 3 miljoen euro. Maar die zijn bijzonder zeldzaam (slechts 121 exemplaren), en de meeste die je tegenkomt, zijn banale replica’s met Amerikaanse V8…